Uit Hei en Dennen

Vanmiddag reden wij richting Breukelen om het verjaarsfeestje van kleinkind te vieren, het meisje werd drie jaar. Het gebeurde niet thuis, maar wij werden uitgenodigd om naar een speelparadijs te komen. Ik ken het systeem en inderdaad, je hebt nauwelijks omkijken naar het kroost, dat overal zorgeloos kan ballenbakken, huisje bouwen, schommelen, wipkippen etc.

Vroeger, dan heb ik het over de jaren 50/60 werd je geacht na je huwelijk je man te volgen en je moeilijkheden samen te klaren. Daar hielden wij ons aan, want ouders vonden het heel leuk als je kwam, maar liever zonder problemen. Tijdens mijn moeizame scheiding hoorde ik dat mijn moeder en haar nieuwe man een goed contact hielden met mijn ex echtgenoot. Is dat erg? Absoluut niet, ze waren altijd dol op hem geweest.

We doen het allemaal en in de meeste gevallen levert het niets op. Dus waarom zou je het toelaten? Je moet dus met jezelf in gesprek gaan. Eerst eens determineren waarover je piekert. Piekeren over de halvering van het aantal meikevers of het naderend onheil van overstromingen kun je niet oplossen. Na wat speurwerk kom je er achter dat je buikgevoel onbehagen voelt. Dus, wanneer en bij welke gelegenheid begon het. 

Vanmorgen reed ik naar Groningen om het verjaarsfeest van mijn tante mee te vieren. Zij is de enig overgeblevene van alle ooms en tantes. Onze oom van moeders kant trouwde met haar, een beeldschone jonge vrouw, die haar echtgenoot aanbad. Oom (dominee) was een ongelooflijk leuke vent, de eerste 30 jaar. Hij kwam vaak bij ons en kreeg de idiootste ideeën over diverse benamingen. Lopend in het bos fluisterde hij “ik wou dat we zagge, wat we niet zien magge”. En de fietsenstalling gaf hij de naam Laat uw fiets onder onze “kont rollen”.

Ik kijk graag naar woonprogramma’s. Vooral als er een kijkje gegeven wordt van een gedateerde inrichting. Ik stel me dan voor hoe de stijladviseurs onze inboedel beoordelen. Daar mogen wij dan niet bij zijn. Het afzeiken zou te pijnlijk zijn. Alles wordt rücksichtlos bekritiseerd. Veel te gedateerde inboedel. Vloeren en plafonds met originele ornamenten mogen blijven, maar wat zou het hier veel eigentijdser kunnen zijn.

Hebben jullie de uitzendingen op tv van Linda de Mol bekeken? Ik maar twee, waaronder die met Sylvie Meis en Richard Groenendaal. Heb tranen gelachen om Richards hilarische verhalen vol zelfspot en vrolijkheid. Af en toe probeerde Linda vrij wanhopig een zinnige vraag te stellen aan Sylvie. O, die had het zo zwaar. Vooral om heur lokken in de plooi te houden en onecht te glimlachen.

Verloofde en ik zaten deze regenachtige zondag te slapen, heerlijk. Nu had ik daar in mijn werkende jaren ook wel eens last van. Zeker na een copieus middagmaal met leveranciers, waarmee je daarna nog verder moest onderhandelen. Gelukkig had ik een nog kwieke jonge inkoopmanager, die de honneurs grotendeels waarnam. Ik zat er dan als voorheen Beatrix wat wazig bij. Help, laat het onweren, een laagvliegende Boeing 747 overkomen, desnoods een ramkraak bij de belendende bedrijven, maar laat me wakker blijven! Een natte doek over je gezicht schijnt te helpen, maar in welke staat kom je dan terug in de vergaderzaal.

We hebben zondagmiddag mijn twee schoonzusjes uitgezwaaid. Zij wilden ook wel eens  weten wat Ommen zoal te bieden heeft. Zij zijn beiden weduwe en delen nu vaak het weekend. Die boeiende zondagmiddagen hier, wilden zij ook eens beleven.

Er wordt in het nieuws en de kranten veel bericht over deze alternatieve behandelingen, nu in Bracht/Dld nabij Venlo. Ik begrijp, dat mensen met uitbehandelde kanker zich vastklampen aan alternatieve geneeskunst.

We hebben er naar uit gezien, de zon en lekkere temperaturen. Heerlijk op terrasjes zitten en mensen bekijken. Ja, je wordt dus ook zelf bekeken, en dat merk je.  Ik was er van overtuigd dat ik daar met het klimmen der jaren vanaf zou zijn, maar nee hoor. De laatste tijd zijn er veel mensen, die me vragen of ik het ben, die columns schrijft in VechtdalCentraal. En dat beaam ik dan trots, “ja dat ben ik, vindt u ze echt leuk?” 

Ja, dat komt binnen hè? Ik sla de Libelle open (toch een zeer gewaardeerd weekblad) en daar zie ik de sex & intimiteit enquete. Interessant is de “ergernis top 10”, waarbij het direct erna in slaapvallen van de man zeer hoog staat. 

In 1995 kocht ik ons mooie Hei en Dennen, waar ik sinds 1999 officieel woon. Een zeer rustige omgeving. Het enige lawaai kwam van een keffend hondje of de aantrekkelijke beoefenaar van de saxofoon. Gaandeweg overleden een aantal oudere personen, waarvan veelal de vrouw overbleef. Aan de Wolfskuilstraat woonden drie ongetrouwde zussen met elkaar, die zich mijn ouders nog herinnerden. Zoals ook de moeder van een buurmeisje waar ik mee speelde.

Heel actueel onderwerp, omdat senioren nu tot de meerderheid behoren. En ja, ik ben al een flinke poos seniore. En net als 85% van deze leeftijdgenoten VOEL ik me niet oud. In de ogen van mijn leeftijdsgenoten en vooral in eigen ogen ben ik nog steeds van middelbare leeftijd. Maar dat zijn mijn kinderen dus al. Niet dat ze dat beseffen, ze zitten nog in de kleine kinderen, kom nou!

Wij hebben in onze familie een sterfgeval. Mijn lieve 63-jarige broer Rob overleed zaterdagmiddag aan een aneurysma. Het overlijden van een gezinslid is altijd ontzettend, maar in dit geval was het zo abrupt. 

Ik ben geabonneerd op een aantal tijdschriften, Margriet en Libelle wekelijks, LINDA en Vorsten maandelijks. We lezen ook nog drie dagelijkse kranten met bijlagen. Dat neemt veel tijd in beslag. Van lieve buurvrouw krijg ik iedere week een shownieuwsblad. Daar maakt ze me blij mee. Het is een kort genoegen, maar toch!