Nog een keer en dan schei ik uit. Beloofd is beloofd. Ik ga niet meer natrappen. Op straffe van een openbare tuchtiging op het Kerkplein, twaalf kilometer westwaarts van mijn teerbeminde Ommen. Een bekogeling met rotte tomaten of twintig stokslagen, ik zal het lijdzaam ondergaan. In de wetenschap dat ik het heb verdiend en het er zelf naar heb gemaakt. Waar ik het over heb? Mijn vermeende hetze tegen Dalfsen. Eigenlijk is het geen stoken wat ik doe, ik predik enkel realisme. Dat lyrische gedoe over Dalfsen als vermeend woonparadijs maakte me kotsmisselijk. Was machtig overdreven vond ik. De ontmaskering van het (schijn)heiligdom deed me goed, want geloof je het zelf? Niks lusthof. Ook twaalf kilometer westwaarts worden bij de vleet fietsen gejat en katalysators onder heilige koeien vandaan gesleuteld. Criminaliteit is overal. Zelfs in de heerlijkheid Dalfsen. In een artikel in de Stentor deden enkele inwoners het voorkomen of ze het ‘Land van de Uitverkorenen’ bewoonden, maar daar prik je makkelijk doorheen.
Voor mij had het opinieonderzoek van het CBS (Centraal Bureau voor Statistiek) nul en generlei waarde. Mij maak je niet wijs dat de voeten van de dorpelingen gezalfd zijn door Jezus himself. Het is echt niet allemaal glorie en hosanna op driekwartier fietsen op een ‘eerlijke fiets’ van Ommen, of 25 minuutjes op een e-bike. Natuurlijk, kan me best voorstellen dat je er naar volle tevredenheid woont. Behalve als je een huis huurt aan het Gasklokje. Nee, geen tikfout. Weet ook wel dat het Grasklokje is, maar als je de r wegstreept openbaart zich een open wond. Sneu man. Zit je voetbal te kijken krijg je plots steken in je raap. Je wordt duizelig. Al na een enkel biertje. Aan de babi pangang mankeerde niks, maar toch komt het dezelfde avond retour. Het gezicht lijkwit. De TV op zwart. Voetbal maakt je hondsberoerd. Niet door het godsjammerlijke spel van Ajax, de theatrale valpartijen of het zeuren tegen ‘scheidsie’. Er schijnt iets mis te zijn met de muren. Er komt gas vrij dat schadelijk is voor de mens. Formaldehyde.
Denk niet dat de bewoners van het Gasklokje door het CBS zijn geïnterviewd naar hun welbevinden. Wel? Nou ja, maakt niet uit. Je denkt toch: hoe kan dat nou? Wat is er misgegaan. Is er verduurzaamt onder het motto ‘schaadt het niet, dan baat het niet’, of zo? Liever in een keet die fris en jofel is in Ommen, dan in een huis vol schadelijke troep twaalf kilometer verderop. Een heilige stralenkrans om Dalfsen? Niet aan het Gasklokje, de rotte kies in een verder puntgaaf gebit. Zo, genoeg gefoeterd. Mocht ik overkomen als een gefrustreerde aap, klopt…, ben ik ook. Heeft te maken dat er twaalf kilometer westwaarts beter wordt gevoetbald dan in Ommen. Veel beter zelfs. Een mysterie. Hoe komt het dat de jochies en meiden in Dalfsen motorisch gezien rijker zijn bedeeld dan hun generatiegenoten in Ommen. Worden de voetjes bij de geboorte dan toch gezalfd? Je zou het bijna denken…