Soms zit je met een bekende te keuvelen over FC Ommen, het Bostheater, het programma van de Ommer Bissingh of een k-klus welke te wachten staat. Van het een komt het ander. Zoals laatst. “Die teringboom. Elk najaar last van bladval.” “Waar wacht je op? De knetterbiele er in!” “Mag dat zomaar?” “Volgens Anton Wolters wel.” De molenaar had twee berken neergesabeld, zonder dat de kapvergunning binnen was. Dit misverstand blijft hem nog wel een tijdje achtervolgen. Ach, iedereen kan zich een keer vergissen. Zelfs Anton. Mooie kerel. Respect wat-ie allemaal nog doet, ondanks zijn handicap. Scheuren in de bestelbus, tuffen op de trekker, molen De Lelie draaiende houden. Een topper is het. En daarnaast paardenfluisteraar. Ik hoor het Rinus Habers nog opbiechten: “Anton hef met ien arm de peerde better onder controle as ik mit twee!” Een bekentenis die je aanhoort met een glimlach op de lippen.
Gaat een babbeltje plots over het weer, dan slaat de conversatie dood. Geouwehoer over de weersgesteldheid heeft net zoveel zin als een pleister op een kunstbeen plakken. Kansloos. Bovendien: het is met het weer als met vrouwen, het blijft onvoorspelbaar. Je moet het maar nemen zo het komt. Nu niet beginnen te steigeren, mocht je het niet eens zijn met deze stelling, even goede vrienden…, wat mij betreft. Oeps…, nou ben ik een tikkie van slag. Waar hadden we het over? O ja, de gemoedstoestand. Weet je wat nou echt de stemming kan bederven? Discussiëren (lees: ouwehoeren) over politiek! Ja lach maar. Rutte weg. Kabinetscrisis. Hebben we het nu gewonnen? Vrees van niet. Weet ik, het kabinet loste helemaal niets op, maar er zijn zaken die zo complex zijn, dat ze niet 1, 2, 3 op te lossen zijn. Het liep stuk op asielbeleid. Wel of geen gezinshereniging. Beperking. Verdeling. Dat soort kwesties. De partijen konden het niet eens worden. Asielbeleid werd breekpunt.
Het ligt ook wel wat ingewikkelder dan wat asielbeheerder Astrid Koningen van de dierenopvang tussen Ommen en Balkbrug op haar bordje krijgt. Niet dat ik gecharmeerd was van Rutte. De man lacht elk probleem weg in plaats van het op te lossen en kampt met een selectief geheugen. Op zich snap ik dat wel. Ook ik tracht vervelende kwesties zo snel mogelijk te vergeten. Maar goed, voor wie denkt dat we het met zijn aftocht gewonnen hebben, ik moet het nog zien op termijn, met een nieuwe ploeg. Een hert vlucht hijgend voor de jager en een koe wordt panisch in het abattoir, maar de mens kiest met rood potlood zijn eigen kwelgeest. Kijk niet raar op als de benzine flink duurder wordt. Of eerste levensbehoeftes als bier en shag. Het heeft er al decennia lang alle schijn van dat regeringsploegen aan de slag gaan met als hoofdopdracht: probeer zoveel mogelijk te verbieden en maak alles duurder. Graai ze de portemonnee leeg! Straks is het glorie en hosanna met een nieuw bestuurdersblok en na een maandje of wat denk je: Anton, zet de knetterbiele d’r moar in!”