Even wat boeken opzijschuiven. Oeps domoor! Klets, kledder, kapot! Fotolijst aan gruzelementen. Achter de scherven een beeltenis van een wolf. Nou ja, ‘scherven brengen geluk’, luidt een oud-Surinaams spreekwoord. Wat dat geluk betreft, afwachten. Het zorgt in ieder geval voor rotzooi. Het portret ging gepaard met tekst. Een lofzang, welke niet op het omstreden roofdier sloeg, maar op mij. Bij mijn afscheid als elftalleider van OVC ’21 kreeg ik van de boys een beeltenis van een wolf, met begeleidende tekst. Grijze Wolf was mijn troetelnaam. Vanwege mijn haarkleur. Geen scheldnaam. Toch…? Nee, zo was dat zeker niet bedoeld. Het was bijna een heiligverklaring, maar goed daarvoor moet je eerst de pijp uitgaan en dat ben ik niet van plan, al heb je daar niks over te vertellen. ‘De grijze wolf is makkelijk en prettig in de omgang, dominant en sociaal. Hij weet wat er in de roedel leeft’, las ik voor de honderdste keer.
De eerste keer werd ik er verlegen van. Juist op moment dat ik meer en meer in mezelf begon te geloven, kwam een keiharde nuance. ‘De grijze wolf is een krachtig dier, uitgezonderd een enkel exemplaar dat behept is met een zwakke heup.’ Dat sloeg op mij. En mijn kunstheup. Klerelijers. Nou ja, het was mooi geweest. Vijf seizoenen leiderschap. Promotie, wat een feest. Degradatie…, dat was minder, maar goed, dienstbaar ben je in goede en slechte tijden. Leider, stel je er niet te veel bij voor. Administratie op orde, auto’s en chauffeurs regelen bij uitwedstrijden, zorgen dat de tenues schoon zijn en opletten dat de boys de kousen netjes rechttrekken, anders wordt de wasvrouw mopperig. Verder de sponsor te vriend houden, zodat hij een rondje indoet of een wedstrijdbal toezegt. En een verslag maken. Toe maar, het hield je van de straat. Het is van bijna vijftien jaar terug. Waar blijft de tijd… Ach ja, wolven. Die waren de grens nog niet gepasseerd. Dat waren boosaardige dieren uit sprookjesboeken, het duistere gebergte van Transsylvanië en de dierentuin. Nu struinen ze door de omgeving en bijten schapen dood.
Het is oppassen voor Hans Hoekman, schaapherder op de Lemelerberg. Perfect gecast. Spiedende ogen en weerbarstige krullen, wegpiepend vanonder een cowboyhoed. Op de grote, stille heide waakt Hans met zijn hond over de kudde. Al mijmerend, sereen leunend op zijn herdersstaf. Psalm 23 dicteert ‘De Heer is mijn herder’, maar voor de schapen is Hans de herder. Maar wat als de wolven trek hebben in lamskoteletjes? Wat doe je? Ga je achteruit de keel? ‘Zijn jullie helemaal gek geworden, kkkssst, scheer je weg!’ Bel je 112? Of klim je in de dichtstbijzijnde dennenboom en kijk je toe hoe in het gunstigste geval je blaffende hulpje bruut wordt verkracht en in het slechtste geval wreed wordt verscheurd? Hoe kwetsbaar ben je, op die open vlakte, tussen die weerloze schapen. Toch iets om de gedachten over te laten gaan, want de enige wolf van wie herder Hans en zijn blatende kudde niks te vrezen heeft is de Grijze Wolf!