LEMELERVELD – Ook dichter Jannes Kuik zag de schokkende beelden van een jong meisje dat werd gered uit de puinhopen van een ingestort gebouw in de stad Gaziantep in Turkije. Ze riep om haar moeder, nog ongewis over haar lot. Jannes: “Op dat moment sloeg ik letterlijk dicht en waren woorden heel ver weg. Toch heb ik een gedicht aan haar gewijd.”
De aarde die gromde, en beefde heel diep van binnen.
Grijzige wolken vertolkten het leed, en de rouw.
Wanhoop kende geen woorden, geen zinnen.
Leven en stilte, gehuil bij het verbrokkeld gebouw.
Bevrijd uit het puin, het bebloede gelaat,
angstige ogen traumatische blik, zomaar een kind.
Zal ze ooit weer gaan spelen? Daar op de straat.
Kind van het puin, onwetend of ze haar moeder ooit vindt.
Jannes Kuik.