‘De vis wordt duur betaald’, treurt Kniertje uit het virtuoze boekwerk ‘Op Hoop van Zegen’. Daarmee bedoelde het vissersvrouwtje niet dat er flink in de buidel gegraaid moet worden voor een lekkerbekje. Ze gaf met het gezegde uiting aan haar verdriet, nadat een schip met haar man niet terugkwam van de zee. Het gezegde schoot me te binnen, na te hebben afgerekend bij Kosse, de viskraam op de parkeerplaats van klusparadijs Karwei. Het was een spontane ingeving. Snel een belletje naar huis. ‘Zin aan een visje?’ Het idee landde in warm water. ‘Doe maar vier keer kibbeling’, klonk het. ‘Je dochter is hier ook met de jongens’. Dan kom ik op vijf, maar de kleinste aap van amper drie houdt het na twee, drie stukjes meestal voor gezien. Dring je hem nog zo’n goudbruin stuk op, loop je kans dat-ie ermee gaat werpen. Auto aan de kant. Telefoon. ‘Herstel. Doe maar een gezinszak. Met saus. Lekker op een plak witbrood.’
Zo gezegd, zo besteld. Twaalf euro. Oranje kaart op het apparaat. ‘Akkoord’, verklapt het scherm. Gelukkig. Ben kredietwaardig. Thuis wachten ‘de aalscholvers’. Hap, slik, weg. Opa is de l*l en mag als dank afruimen. Oudste kleinzoon is onrustig en moet naar zijn maten. Oma en dochter zijn druk met de kleine. Na drie mootjes kibbeling werd de druk op de sluitspier te groot. Oma dacht eerst dat het de vis was, maar moest even later de kast afstruinen op zoek naar een schone luier. Toe maar. Niet zeuren. Prijzig, zo’n zak met goudbruine stukjes vis, maar het valt onder de categorie ‘de geneugten des levens’. Wie zeebanket wil smullen moet de portemonnee trekken. Pondje gerookte paling. Niet voor niets ‘het zwarte goud’ genoemd. Een lekkerbek. Kaviaar. Zalm. De hoofdprijs tegenwoordig. Zelfs voor een haring of een spekbokking is het bij het afrekenen al slikken. Nou ja, je kunt ze er zelf niet voor vangen.
Alles wat met vissen te maken heeft, kost geld, daar ben ik allang wel achter. Nepvisjes om snoeken te verschalken? Een tientje is niks. Uitkijken voor overhangende takken aan de overkant, anders heb je ongewenste boomdecoratie en een wapperende lijn. Uiteindelijk doe je het zelf. Je wordt niet gedwongen om een visje te kopen, of om aasjes voor de hengelsport aan te schaffen. Ach, het is te overzien. Erger wordt het wanneer de regels worden overtreden. Een weggemoffelde bekeuring rakelt een pijnlijke herinnering op. Bloed kruipt waar het niet gaan kan. Jaren terug. Burgerlijke ongehoorzaamheid, of nou ja, eerder kwajongenswerk. Te kort op de stuw vissen. Snel een paar worpjes en ja hoor, bingo! Controle. Papieren in orde, maar ik stond op een plek waar dat niet mocht. “Zal het niet weer doen”, beloofde ik plechtig. “Denk het ook niet”, antwoordde de controleur en overhandigde me de doorslag. 130 euro in rook op. Thuis te biecht. Durfde mijn vrouw amper recht in de ogen aan te kijken. Die kon een lach nauwelijks bedwingen en stak me de gek aan, ‘de vis wordt duur betaald!’