Hebt u op tv de reis van ons koningspaar met kroonprinses Amalia op tv gevolgd? Ik wel. Vooral omdat het daar zo moordend heet is. Dat is me een karwei zeg. Oké, je hebt allerlei mensen om je heen die je zakdoek, steunkous of gemakschoenen aanreiken, maar je moet het toch maar doen, al lachend en handenschuddend. Om je heen lopen diverse mannelijke en vrouwelijke ‘livreiers’, die alle ontvangen geschenkjes van je overnemen. Die geschenken komen daarna in grote kamers ten paleize, waarna ze worden gesorteerd en in kasten gelegd. Wat ze er ooit mee doen? Prinses Amalia kwam vaak en flink in beeld. Ik bewonder haar prachtige gezicht, als heur haren dat toelaten. Ze wordt later een prima koningin, véél later hoop ik voor haar. Eerst een leuke prinsgemaal vinden, trouwen en kinderen krijgen. Ik hoop haar verloofde nog te leren kennen en als het leven mij mee zit, hen ook te zien trouwen. Wat zal ze haar zusjes benijden, die kunnen met Jan, Piet of Klaas trouwen. Die worden dan geen prins. Zij blijven prinses tot hun dood. Mogen hoogstens eens opdraven als er een nood aan de man is. Zoals mr Pieter en prinses Margriet. Die mr, titel heeft half Nederland in handen. Best een goede vent hoor, beetje bekakt spraakje, heeft dat kennelijk nodig.
De zware aardbeving in Turkije en Syrië kost vandaag, 9 februari, al 9000 doden. Dat is nauwelijks te bevatten. Mensen die daar op dit moment nog levend onder het puin liggen, hebben steeds minder kansen om deze hel te overleven. Ik probeer me voor te stellen hoe het met diegenen gaat, die wellicht nog levend onder alle puin liggen. Koud, bang, hongerig, dorstig wachtend op verlossing van de stenen massa boven zich. Het is niet eens voor te stellen. Met dit besef voel je, dat al je kleine, vaak onbenullige zorgen peanuts zijn vergeleken met deze hel. Iedereen wil wat doen voor hen, die berooid achter blijven. Een onderkomen voor de overlevenden is door hulporganisaties wel te vinden, maar je kind, je man/vrouw, je kleinkinderen en ouders verliezen, hoe doe je dat? Hoe ga je verder met je leven? Ik heb ooit in de jaren ’80 (Brüggen/Duitsland, vlakbij Roermond) een aardbevinkje meegemaakt. Dochter en ik stonden samen, midden in de nacht, te trillen op de bewegende vloer. Kasten helden naar voren, maar we wisten ze in bedwang te houden. Oh, je word zo verstandig als het echt moet. Dit staat uiteraard in geen enkele verhouding tot dit drama.
Antoinette