Tjonge jonge, ben er zat van. Asielzoekers. Houden al maanden de linkerflank van het gemeentehuis bezet en hotel Paping. En betalen? Ho maar! Elke asielzoeker is er een te veel. Allemaal terug naar je eigen land. Je vrienden. Je familie. Je werk. Je eigen taal. Wat moet je hier in dat koude, overvolle kikkerland? Oké, alles gratis. Geen wekker. Uitslapen. Daarna ontbijten. Beker melk, kop thee en kadetjes. Niet belegd met dat onreine ontbijtspek wat die Hollanders oppeuzelen, maar met kipfilet. Je kunt de conditie op peil houden in de fitnesszaal. Daarna uitblazen met een vruchtensapje. Sigaretje. Stukje kuieren. Bij beroerd weer gamen. Of keuvelen en bijkletsen de gemeenschappelijke ruimte. Pingpongen met lotgenoten. Of het nieuws tot je nemen. De krant hoeft niet mee naar de pot. Toiletpapier in overvloed. Klokslag zes uur de warme prak. Naar keus yoghurt, vla of fruit na.
Afruimen? Niet nodig. Word voor je gedaan. Vuilnis aan de weg zetten. Word ook gedaan. Met angst en beven in de brievenbus loeren, met vrees voor de blauwe enveloppe? Niks van dit alles. Opdraven als je schoonmoeder jarig is. Niet nodig. Die zit ver weg. Onverwacht bezoek? Geen paniek. Collectanten slaan het gemeentehuis en Paping over. Valt geen rooie cent te halen. Wat een fijn leven heb je dan!? Of niet? De voordelen zijn eindeloos. Toch…? Nee, natuurlijk niet man! Die brandende onzekerheid. Mag ik blijven of moet ik weg? Het verlangen naar een moederlijke omarming, naar echte warmte. In mijn achterhoofd gonst een stem uit de hemel. John Lennon. ‘Imagine there’s no countries/It isn’t hard to do/Nothing to kill or die for/And no religion, too/Imagine all the people/Livin’ life in peace/You may say I’m a dreamer/But I’m not the only one/I hope someday you’ll join us/And the world will be as one/Imagine no possessions/I wonder if you can/No need for greed or hunger/A brotherhood of man/Imagine all the people/Sharing all the world/You may say I’m a dreamer/But I’m not the only one/I hope someday you’ll join us/And the world will live as one.’ Uit 1972, maar blijvend actueel. Lennon droomt van een wereld zonder grenzen, zonder landen, zonder materialisme, zonder machtswellustelingen, zonder oorlog en zonder geloof, dat mensen net zo hard verdeelt als verenigt. Een utopie. Bestaat niet. Jammer genoeg. Maar dromen mag.
Asielzoekers…, de term zou niet moeten bestaan. Oekraïners vrij, blij en veilig in Kiev, de parel van het geliefde vaderland. De hele familie bij oma aan de borsjtsj – een ingewikkeld woord en de omschrijving ‘bietensoep’ doet me eerder gruwelen dan watertanden. Tevreden Eritreeërs lurkend aan de muntthee op een terras in de fraaie hoofdstad Asmora. Syriërs lachend en nippend aan de Raki, in de schaduw van enkele dadelpalmen, bij de fontein aan het dorpsplein in Kafr. Hoe anders is de werkelijkheid. De een is verdreven, de ander verstoten, weer een ander op de vlucht of gewoon op zoek naar geluk. Asielzoekers zouden niet mogen bestaan. Elke asielzoeker is er een teveel, waarmee ik zeker niet bedoel dat ze niet welkom zijn…