OMMEN – Het is koud, maar stralend weer, de eerste dinsdag van februari. Rond een uur of tien stiefelen 25 bewoners van woon-zorgcentrum Nijenhaghen richting Kindplein West, waar sinds de voorbije zomer de basisscholen Guido de Bres, Het Koloriet en De Dennenkamp zijn ondergebracht, samen met kinderopvang De Kleine Kunst. Slechts een fietspaadje en een pleintje scheiden deze twee werelden, die doorgaans weinig tot niets met elkaar van doen hebben.
Deze ochtend mochten belangstellende senioren een kijkje komen nemen op De Dennenkamp en zien hoe het hedendaagse basisonderwijs er aan toegaat. Meester Carles Bemboom heette de buren welkom en vertelde wat de bedoeling was van deze ochtend, gedurende het lebberen van een kop koffie en het wegwerken van een plak cake. Na het opdelen in groepen waagt een gedeelte van de bezoekers zich met een toegewezen scholierenmaatje aan een quiz. Kahoot! heet dat tegenwoordig, maar daar had niemand van de ouderen ooit van gehoord. Hoe schrijf je ‘gearriveerd’, met een r en een t op het eind, of met twee r’s en een d, was een van de grammaticale vragen van meester Ivan Schipper. Daan Biemans weet het goede antwoord en verwijst naar het grammaticale hulpmiddel, de term ‘sexy fokschaap’, waar de senioren hooguit op de hoogte waren van het aloude ezelsbruggetje ‘kofschip’. Eindigt een woord op één van de letters uit die duiding, dan een t op het eind en geen d. Tot ziens kofschip en welkom sexy fokschaap.
Stilzitten en luisteren
Ook de senioren Jan Brilleman en Geesje Roke zijn terug in de schoolbanken, samen met hun vinnige viervoetertje Beike. Hondje in de school? Geen punt, kon allemaal deze dag. Als meester Ivan het woord topografie laat vallen, vraagt Jan of hiermee wellicht aardrijkskunde wordt bedoeld. Ja dus. Jan en Geesje zijn vriend en vriendin, met een bijzonder verhaal. In de oorlogsjaren zat Jan als kind met zijn ouders ondergedoken bij de familie Roke. De boerderij in Junne lag ver van de weg. Behoorlijk afgelegen. De onderduikers zaten veilig. De families onderhielden ook na die duistere periode contact. De vriendschap bleef. Jan trouwde en werd weduwnaar. Geesje was weduwe. Jan woonde in Makkum. Het contact werd inniger. Alleen wilde Geesje niet naar Friesland. Dus onder het mom ‘als Mozes niet naar de berg komt, moet de berg maar naar Mozes’ verhuisde Jan naar Ommen en kwam in Nijenhaghen terecht. “Ja, dat ging vroeger wel anders”, zegt Jan duidend op zijn jeugdjaren in de schoolbanken. “In mijn tijd zat je twee aan twee in het bankje. Het was stilzitten en luisteren. Het is nu speelser en losser. Hartstikke leuk.”
Maatschappijleer
Op de Dennenkamp is Bemboom naast onderwijzer de Manus-van-alles. De onderwijsroutinier heeft geen vaste groep, maar vult gaten op en doet onder andere aan individuele begeleiding. Bovendien onderhoudt hij de contacten met Nijenhaghen en overlegt over gezamenlijke acties met Anne-Wil Veneman, de wijkcoördinator van Saxenburg. “Je kunt dit initiatief een beetje vergelijken met maatschappijleer”, licht Bemboom toe. “De ouderen krijgen een rondleiding door onze school en kunnen meedoen aan verschillende activiteiten zoals puzzelen, gym, voorlezen, bingo, of een opdracht maken met de Active Floor, waar kinderen vraagstukken oplossen door op de juiste vloerprojectie te stappen. Spelend leren, zo kun je dat interpreteren. Met onze buren bakken we gezamenlijk pannenkoeken, tijdens de Nationale Pannenkoekdag en rond de Kerst versieren de kinderen de hal en de recreatieruimte in de Nijenhaghen. Daarnaast krijgt elke bewoner ieder jaar een kerstkaart en met Pasen een attentie. Ook gaan de kinderen met de ouderen wandelen, gymmen in het beweegpark hier vlakbij, of een spelletje doen in de gemeenschapsruimte. Dit soort contacten valt onder burgerschap; actief meedoen aan de samenleving en daaraan een positieve bijdrage leveren, elkaar leren kennen en respecteren. Eigenlijk normen en waarden bijbrengen zeg maar.”
www.dennenkamp.nl
Tekst: Willem Lampe
Oud en jong hebben plezier aan de lestafel.