Eén van mijn vriendinnen zie ik zo’n zes keer per jaar en altijd zitten wij dan genoeglijk bij v.d. Valk in Zwolle te eten en drinken. Zij woont met haar man in een klein gat in Drenthe, dus beiden rijden wij dan naar deze centrale plaats. Of het daar druk was? Niet te geloven, een doodgewone donderdag ochtend en de hele tent zat vol met vooral praatgrage dames en heren, waarvan de meesten een vergadering of bespreking hadden. Wij duidelijk niet, welnee, onze mannen zijn thuis en wij zitten lekker te slempen. Vriendin heeft een wat gemankeerde echtgenoot. Hij trekt zonderlinge kleding aan en weet niet altijd ongehavend het toilet te bereiken. Zij spreekt daar liefdevol, maar met zorg over. Hij doet de boodschappen zonder lijstje, zodat er nogal eens wat pakken koffie, suiker en melk teveel wordt meegebracht. Als voor een weeshuis! Vriendin wordt dringend verzocht geen boodschappenlijstje te verstrekken, hij weet nog best wat er ontbreekt in de kasten en laden. Zij benijdt mij om mijn nog jonge Gerrit, die hier het huis bestiert. Heel af en toe bespeur ik het idee om zelf eens iets te ondernemen. Mijn gezonde verstand raadt mij aan daar vanaf te zien. Mijn impulsen van veranderingen pols ik bij Gerrit, die nadenkt en meestal tot de conclusie komt dat het toch meer van hetzelfde wordt. Maar, wij denken toch heus aan verandering van meubilair. We kijken er nu al zo lang tegen aan. Dus op pad en ziedaar, onze nieuwe beeldschone moderne bank staat in de serre enorm af te steken tegen het oude kleed en de rest van de meubels. Ja, je begint, maar er komt direct de noodzaak om verder te gaan. Helaas, meubels hebben levertijden, dus zit je een tikkie voor aap met het nog oude belegen spul. Geduld is een schone zaak, helaas, ik beschik er totaal niet over. Ik roep dan: “Als we niet opschieten zijn we straks dood voor het geleverd is.” Ja hoor eens, het meeste brood is opgegeten. Nieuwe meubels kopen is trouwens geen sinecure. Je moet het allebei mooi vinden en het moet bij de rest passen. De hondjes mogen niet op de nieuwe bank. Dat snappen ze niet, hebben wij weer, domme hondjes. Ach wat was het een vroeger mooie tijd voor ze, lekker met hun pootjes op de leuning speuren naar andere hondjes, om ze daarna fel blaffend af te schrikken.
Antoinette