Had ik het idee dat het klaar was voor dit jaar. Wat de wekelijkse schrijfsels betreft. Niet dus. Geen probleem. Verzin wel iets. Het leven is een doorlopende voorstelling. Er gebeurt altijd wat. Zelfs in Ommen. Of anders in je persoonlijke situatie. Hoe dan ook, was er wel klaar mee. Met 2022. Een k-jaar. Met al die prijsstijgingen en zo. Maar och, niet klagen. Wat last van het schoudergewricht en van de zeurzak. Dat eerste gaat vast wel over en dat andere is chronisch vrees ik. Red me wel. Kan altijd minder. Weet ik. Zie ik. Besef ik. Kom af en toe op het gemeentehuis. Normaal alleen om mijn paspoort te verlengen. Of mijn rijbewijs. Maar tegenwoordig eens in de zoveel tijd om het ontbijt te verzorgen voor de asielzoekers, die daar tijdelijk onderdak hebben gekregen. Of tijdelijk…? Een nietszeggende term. Alles is tijdelijk. Ook ons bestaan op deze aardkloot. De huisvesting is sober. Het eten prima. Sneetje wit, sneetje bruin, kipfilet, kaas, melk en sinaasappelsap. Tast toe. Niks mis mee. Even een uurtje begeleiden en in de peiling houden als er iets op is, of op raakt. Geen punt.
Mijn vriendelijke groet wordt door de vroege vogels wat ingetogen beantwoord. Een flauwe glimlach, een hoofdknikje, daar blijft het bij. Een gesprek komt niet op gang. De taalbarrière. Het vroege uur. Het blijft bij ‘alles goed’ of een duimpje omhoog. Zou niet graag ruilen en in hun schoenen staan. Ze kunnen niks. Mogen niks. Buiten is het koud. Of nat. Vroeg donker. Niks te beleven. De kale ruimte is opgesierd met oranje vlaggetjes. Vanwege het WK voetbal. Laat maar hangen die troep. Het is niet druk. Mannetje of negen. Sloffend. In sluimertoestand. De rest blijft op z’n nest. Ach ja, waarom nu al uit de veren. Zwijgend happen in boterhammetjes. Witte plakken. De bruine blijven onaangeroerd. Pastachoco is veruit favoriet en moet twee keer worden aangevuld. Nippend aan ‘de witte motor’ wordt wat wezenloos door de ruimte gestaard. Een nieuwe dag van apathie en verveling breekt aan. Beetje wandelen. Pingpongen. Er wordt gegaapt.
Drie maand zou hen in het gemeentehuis van Ommen onderdak worden verleend. Drie maand in de burelen waar je volgens burgemeester Hans Vroomen het zweet van ambtenaren nog kon ruiken. Hoe hard ik ook snuif, ik ruik geen zweet en geen aftershave. Alleen de geur van vers brood afgeleverd door bezorger Jan Willems. Drie maand onderdak en dan naar elders. Er komt verlenging. Dat kon je op de klompen wel aanvoelen. Waar moet je er mee heen. De mannen hebben geen status. Niemand heeft ze gevraagd hier te komen, maar je zult in die situatie zitten. Je verlaat alles wat je vertrouwd is. Familie. Omgeving. Je komt terecht in een slaapzaaltje met onbekenden. Hopelijk kun je een beetje met elkaar opschieten. In het gemeentehuis van Ommen krijgen asielzoekers ‘een gezicht’. Je kunt het asielbeleid ter discussie stellen, maar aan deze mensen, op zoek naar rust, onderdak en levensgeluk kun je onmogelijk een hekel hebben…