Een wondermooie herfstdag. Blauwe hemel. Windstil. Mijn Sparta stond te stralen in de zon en lonkte van buitenaf. ‘Kom, bestijg mij!’ Een lokroep welke niet was te weerstaan. Vroeg in de middag koerste ik vanaf de Dante richting Hessel Mulertbrug. Zonder hengel. Een feit dat er niet toe doet, maar mijn vrouw vertrouwde me laatst toe: “Dat gezemel over die rothengel, als ik dat lees haak ik af.” Vandaar. Zonder hengel dus. Gedachteloos peddelend kreeg ik een ingeving: kijken of ik de steile berg achter camping Ommerland kan bestijgen zonder af te stappen. Geen makkie. Op het eind is het uit het zadel en op de pedalen. Pfff, ben geen achttien meer. Meestal lukt het zwetend en martelend de top te bereiken en moet ik bovenop flink uitpuffen. Zoals gezegd, ben ik uit de kracht van mijn leven. Het was afschakelen van de 4 naar de 3 en door naar de 2. Een slechte dag. Helaas. Net niet gehaald.
Te voet legde ik de laatste meters af naar de top, waar ik op dat moment niets te zoeken had. Eerder wel. In het Bostheater. Boven op de heilige berg, waar klinkende namen als Danny Vera, Ilse DeLange en De Dijk afgelopen zomer muzikale verpozing brachten. Als gewaardeerd vrijwilliger en onderdeel van de commissie gouden handjes help ik mee hekken plaatsen, die zwartkijkers moeten weren, tenten opzetten en afbreken, of onkruid trekken in het amfitheater. Zat te mijmeren en zag in gedachten Daniël Lohues staan. Iets met de wens en de vader van de gedachte waarschijnlijk. Het is stil. Niets te doen. Het seizoen is voorbij. Alles opgeruimd. Heb mijn steen bijgedragen. Met een dozijn collega-zwoegers. Jan Steen en Willem Roerdink zijn de kartrekkers die weten waar alles ligt en waar het spul naar toe moet. Sjorren, trekken en sjouwen, maar ook ouwehoeren en koffie slurpen. Gezellig. Je hoort nog es wat.
Jan is zo verliefd op deze stek, dat ik voorstelde dat hij ergens op deze locatie begraven moet worden. Daar was hij het roerend mee eens, maar dat het fatale moment nog tot in lengte van jaren mag duren. Er is qua leeftijd afstand tussen ons en dat moet zo blijven. Jan moet niet uitlopen en ik moet niet inlopen, dan is het misse boel. Door mijn opmerking kreeg het onschuldige keuveltje onder de koffiebreak een diepere lading. “Dan graven we Jan op als er een voorstelling is en zetten de kist op het podium”, werd geopperd – nee, we zaten echt aan de koffie, niet het bier. Zwarte humor, of eh…, om moeilijkheden te voorkomen, macabere humor. “Ander onderwerp jongens”, bracht Jan in. “Seks”, werd geopperd. Mannen op leeftijd staarden elkaar glazig aan. Neuh, dat was er niet meer zo bij. “Ik heb vaker kerst dan seks”, liet iemand zich ontvallen. “Jongens, het escaleert, laten we maar aan het werk gaan”, zorgde de verstandigste onder de klussers voor de-escalatie. Wie dat was? Nou ja, het is mijn bescheidenheid die me verbiedt de naam te onthullen van dit pientere pookje…
Meer foto's
