Vechtdal Centraal
Vanaf vandaag mag niet iedereen zomaar op bezoek komen in het gebouw. Er heerst op een afdeling helaas corona bij één patiënt. Dan worden de huisregels nog strenger en dat is logisch, want niemand zit daar zonder enige gezondheidsreden. Zo’n mondneuskapje is “effe wenne hè”. In het begin van de corona-ellende gold zo’n kapje als “niet nodig, want het geeft maar pseudo veiligheid”. Oké, Nederland had ze in de begintijd niet en dan wordt er dus een flut uitvlucht gemeld. We hebben ze nu in grote getale en moeten ze in winkels en openbare gebouwen op. Ik vind onze spraak wat wollig door zo’n kapje. Omfloerst en minder hard van toon.
Na een poosje ontstond er een aangenaam vrolijk gesprek over vroeger uit zijn tijd bij de marine, zijn winkel annex restaurant, z’n mooie liefdevolle tijd met zijn prachtige echtgenote en de lieve dames die, na de dood van zijn vrouw al een jaar lang zo ongelooflijk goed voor hem zorgen. En wat een enorme schatten zijn het zeg. Ook de verzorging van de thuiszorg, de interieurverzorgster, de huisarts, de kapper, de pedicure etc. Allemaal voor hem, het vervult hem met diepe dankbaarheid. Driemaal per week naar de gezellige paardenmanege, waar meerdere ouderen een spelletje kunnen spelen, lekker eten, een dutje doen of eens erop uit trekken met een busje. Er wordt enorm goed voor de senioren van nu gezorgd. En kijk nou eens, na wat vrolijke herinneringen knapte hij zienderogen op.
We aten een lekker soepje en onze gesprekken werden allengs gezelliger, vrolijker met een blije blik naar de toekomst. Senior besloot zijn plannen te herzien. Op zo’n moment ben ik diep dankbaar dit werk te mogen doen.
