Uit Hei en Dennen: Verwondering én opluchting

Gisteren reed ik naar mijn Frauenarzt net over de grens van Venlo. Nou ja, net… We waren vlakbij Mönchengladbach, waar ze zo geweldig kunnen voetballen. Fijn om weer even in de vertrouwde omgeving te rijden, want tenslotte woonde en werkte ik daar dertig jaar. Mooie interessante drukke jaren. Zo voelde ik dat toen niet, maar als ik er aan terugdenk komt er wel wat heimwee naar boven.

Honderd kilometer per uur rijden op die grote autosnelwegen. Tenminste, dat dacht ik. Maar 80% van de weggebruikers reed fors sneller. Waar doen we dit ook weer voor of tegen? O ja, tegen de stikstof. Onze hedendaagse vijand nummer 2, na corona. Zo moeten wij dus af van ons schone gas en de iets minder schone kolencentrales, alles moet over naar biobrandstof.  Ik begrijp er helemaal niets meer van. Hiervoor moeten bomen in verre oorden gekapt worden, die daarna naar de Eemshaven worden getransporteerd.  Om Groningen tegen bevingen te sparen is het wellicht beter om gas in te kopen. Dit is dan wel hoog calorisch gas, maar dat mengen ze in Vilsteren met stikstof dat uit de lucht wordt gehaald om laag calorisch gas te krijgen. Begrijpt u het nog? Gas is zo gek nog niet! Dit overpeins ik dan onderweg.

Aangekomen in de praktijk van de gynaecologen (Herr und Frau Dr. natuurlijk), bleek dat ik een mondkapje had moeten dragen. De receptie begroette me bemondkapt, om daarna mijn naakte gezicht te bedekken met een ‘leenmondkapje’. Had ik dus nog nooit gedragen. Viel me vies tegen. Vooral toen ik mijn neus er ook onder moest verbergen. In de wachtkamer zaten een aantal zwangere mondkap vrouwen, die net als ik al direct hun neus vrij lieten. Ik las in de Bunte Illustrierte over de vele jurken, schoenen en juwelen van onze koningin. Men vond het in Duitsland wat decadent, al die rijkdom.

Herr Doktor deed alles wat bij zijn beroep nu eenmaal wordt verwacht en maakte daarna nog een uitvoerige borstscan. Dat doet niet zeer, maar ik kijk goed naar zijn gezicht, om enige verontrusting waar te nemen. Maar nee hoor, ik was vrij van bobbels en knobbels, dus hiep hiep hoera! Na nog wat beleefde vragen naar kinderen en kleinkinderen vertrok ik vrij van zorgen weer naar mijn eigen Heimat. De terugreis is altijd lekker zorgeloos. Oké, het was druk, maar mijn auto heeft goede airco en prima zittingen.