Uit Hei en Dennen: Ramona

Dat liedje van The Blue Diamonds kennen we toch nog wel hè? Dat liedje zing ik steeds regelmatiger maar dan als Corona, de gekroonde dame die ons in haar greep houdt.  Ik heb even gegoogeld en lees dat corona een krans is, dus best een logische naam voor dit virus. In Ommen hebben we haar nog niet, maar terwijl ik dit op 10 maart schrijf, zal dit ellendige virus volgende week vast wel in onze omgeving opgedoken zijn.

Uw columniste is van een jaargang waar de grootste klappen vallen. Of ik bang ben? Gek genoeg niet. Kom nou! Als je twee soorten kanker overleefd hebt, wat zal zo’n Coronaatje dan helemaal met je uitspoken? O, ik kan zo moedig schrijven, maar gelooft u mij, ik vind het hartstikke eng. Nu ben ik sowieso een angsthaas. Noem een ziekte met een waarschijnlijk dodelijke afloop en ik vertoon de eerste tekenen.

Mijn familie woont in west-Brabant, waar nu de klappen vallen, dus even met een zusje en schoonzusje gebeld. Nee, ze waren niet bang. Gewoon niet in grote gezelschappen komen en ach, het zou vast wel meevallen. Maar, zusje en zwager hebben wel hun reis naar Portugal geannuleerd. Heel mijn familie is òf nog werkzaam òf druk met vrijwilligerswerk. Wij Pietermannetjes (zo heette trouwens het bedrijfsblad van onze Glasfabriek in Rotterdam) zijn redelijk nuchter en “zien wel hoe de hazen lopen”. Geen handen schudden, geen omarmingen, niet zoenen… Het wordt er niet knusser op hè. Je kunt elkaar een elleboog geven en voor je het echtelijk bed inspringt moet je eerst 20 minuten douchen.

Ik ben wel bang, dat mensen in arme landen geen weerstand en medicatie hebben tegen deze besmettelijke ziekte. Denk aan al die vluchtelingen, die in de kou en nattigheid kleumend voor een grens met Griekenland staan. Met veel kinderen en ouderen zijn ze de grens met Turkije overgelopen in de hoop dat Europa zijn poorten opent. Europa laat hen (nog) niet toe. Dus zijn ze overgeleverd aan het rode kruis of andere liefdadigheidsinstellingen.

Denkt u dan ook, als u die beelden ziet, aan uw eigen kinderen en kleinkinderen? Aan uw ouders en grootouders? Ik probeer die situatie te visualiseren. Mijn twee dochters, hun mannen en de vier jonge kinderen, moe en hongerig, bang en koud, nat en ondervoed. Ik begrijp wel dat Europa niet alle vluchtelingen kan opnemen, maar de wereld is groot. Wat zegt u?

Antoinette