Uit Hei en Dennen: Afzien

Vorige week reden verloofde en ik naar Bruchköbel, vlakbij Frankfurt. Daar woont mijn dochter met man en drie zoontjes. Meestal rijd ik er alleen naar toe, maar in nu ging het veel meer om de kluscapaciteiten van verloofde. Mijn taak bestond uit het koest houden van de drie zoontjes van 12, 7 en 6 jaar. En….niet te vergeten, het in de keuken houden van de twee keffende éénjarige onzindelijke minihondjes, Bello en Bella. Nog steeds niet zindelijk? Tuurlijk niet, overal staan rollen keukenpapier om de miniplasjes op te ruimen. Is dit normaal? Volgens hen wel. En ben ik des hondjes hoeder? Nee toch.

De jongetjes sprongen naar onze auto, eindelijk, ze hadden uren voor het raam gezeten. Oma und Opa, wij kunnen niet stuk. Verloofde is met een missie gekomen, dus werd er klusmateriaal naar binnen gehesen en de te verrichten werkzaamheden bekeken. Jammer dat dochter en haar man niet helemaal op één lijn zaten wat betreft de volgorde der klussen. Bovendien kwamen er karweitjes uit dochter’s hoge hoed, die haar man nog niet kende. “Hoezo moet de eetkamer ander parket krijgen.” Tja, er was geen reden hè, maar wij vrouwen zijn de kleur zat, of er is iets veel mooiers op de markt, kortom vrouwen willen vaak iets “heel anders”.

Maar dan moet er ook een ronde tafel komen met nieuwe stoelen, want dan staat het nog knusser. Nieuwe vitrage, nieuwe gordijnen, nieuw behang, sauzen, verven etc. Onze opdracht luidt dan, meedeinen met de weerzin van echtgenoot, aanhoren van dochters’plannen, om daarna te opperen het morgenvroeg nog eens goed te bekijken. Vol goede moed startten de heren de volgende dag met hun werkzaamheden. Er werd geschuurd, geschaafd, geplakt, gezaagd zonder enige wanklank. Als er een derde meedoet, verloopt zoiets altijd beter. Geen geruzie over fout behang of verf, maar blijdschap over alles wat verbeterd gaat worden.

Er is gigantisch hard gewerkt met een geweldig resultaat. Oké, verloofde liep daarna wat krom, er bleek te weinig behang te zijn, maar, dochter was geweldig in haar sas. Nu zou het leven opeens veel leuker worden. En dat is niet zo hè, dat weten we zo langzamerhand wel. Wat zal het mooi worden met de nieuwe ronde tafel in de kamer, met leuke stoelen en dan daar……….Ja zo zijn vrouwen.  Wij zijn “rupsje nooit genoeg.” Ons ontbreekt het vaak aan geluk in ons zelf. Er valt nog veel te leren.

Antoinette