Een aantal weken geleden bezocht ik “mijn” cardioloog in Ommen bij Oldenhaghe. Aardige sympathieke jongeman, die me na een onderzoek vertelde dat ik een lichte ruis bij een hartklep had. Of dat kwaad kon? Niet echt!
Maar, men kan via een Myocardscan onderzoek doen naar (dreigend) zuurstoftekort in het hart. En dan zeg ik natuurlijk “goed idee”. Dus deze week was het zover. En zo ontving een aardige gastvrouw mij, die me naar de afdeling bracht. En nee hoor, ik was niet de enige daar. Veel ouden van dag, met een enkel jonkie er tussen. Waar ga ik zitten? Naast een lieve mevrouw uit Den Ham, die begeleid werd door haar dochter uit Ommen.
Iedereen had één of meerdere kwalen. Omdat er ijzeren wetten zijn voor het protocol van de behandelingen is de patiënt vertrouwd met de plichtplegingen. Eerst niets eten en drinken, daarna juist wel, nee, fouten kunnen er niet voor komen. Diepe dank en hulde aan de geweldige vrijwilligster/gastvrouw van de afdeling, zij bracht en haalde mij weer overal vandaan, zodat ik niet onverwacht op de afdeling gynaecologie kwam. Ik ontbeer namelijk elk logisch besef van afdelingen en gangen.
De processen die ik door moest lopen waren vooraf in een uitgebreide folder bekend gemaakt. Maar ja…. wat zegt dat helemaal hè. Voor de myocardscan krijg je een infuus in je arm en nee, dat doet niet zeer. Daarin laten ze op een nader tijdstip vloeistof druppelen, waardoor je hart zich moet inspannen. Beetje warm gek gevoel, that’s all. Dus je hart spant zich in, terwijl je NIET hoeft te fietsen, hoera. Gaat allemaal vanzelf.
De eerste minuten zijn wat vreemd, een eigenaardig gevoel. Je wordt weer opgehaald en naar de wachtruimte gebracht. Daar moet je een halve chocoladereep eten en drie glazen water drinken. Weer even tijd voor hilarische gesprekken onderling. Nu moesten foto’s gemaakt worden door middel van een scan die om je heen draait, ook al niets alarmerends. Daarna een lunch met koffie. Wat hadden wij een plezier zeg. Ik ging iedereen veel beter verstaan, puur van opluchting en blijdschap. Ik had best de hele middag willen blijven. Maar………….er mocht er maar één al om half twee we, en dat was IK. Was ik blij en opgelucht? Helemaal niet, de mensen om me heen waren familie geworden en nou moest ik weg.
Zacht wenend mijn auto ingestapt, dag dagje menselijke vrolijke gezelligheid!
Antoinette