Onze whatssappgroep wordt driftig gebruikt om lief en leed met elkaar te delen, maar ook om aan te geven of er een feestje aankomt. Zo hebben we al menig jaren 80-90 feestjes gevierd, concerten bezocht en kroegentochten gehouden.
Tijdens Koningsnacht gaan we ook steevast Zwolle in. Er treden door de hele stad bands op en alle kroegen zijn geopend. We beginnen bij onze favoriete kroeg. Er staat al een behoorlijk aantal mensen buiten; gezellig!
Omdat we met zulke gelegenheden vaak bij één café beginnen, er vervolgens blijven hangen en dus verder niets zien, nemen we ons nu voor een rondje door de stad te lopen. Zo belanden we bij een aantal andere kroegen en zien we Slam Fm op het Rodetorenplein.
Eén van de vriendinnen wil naar een in onze ogen saaie kroeg, maar oké, we volgen haar. Waar de kroegen verder overal uitpuilen van de mensen, zit en staat hier amper twintig man. We nemen een wijntje en gaan aan de bar zitten.
Een wat oudere man links van me kijkt me aan, schuift de barkruk die vlak naast hem staat naar me toe en knikt. Ik ga zitten en hij begint een praatje. Omdat ie al aardig bevangen is door de alcohol moet ik hem steeds vragen wat ie zegt, maar dat is geen probleem want hij praat graag. Hij vertelt dat hij er elke week zit, het een geweldige kroeg vindt, waar de sfeer altijd goed is. Hij vraagt me waar ik vandaan kom en nu kom ik waarschijnlijk niet al te helder over, want hij zegt: “Jee, Duitsland, dan ben je hier niet vaak!”. Ik lach en zeg dat het Dalfsen moet zijn en dan begint ie een heel verhaal over dat de natuur hier zo mooi is. Mijn vriendinnen kijken me al meewarig aan; ik trek vaak wat zonderlinge mensen aan. Maar hij dringt zich niet op, is aardig en zit echt verlegen om een praatje. Mijn vriendinnen willen graag verder en dat lijkt me een prima idee. Ik ga eerst nog even toiletteren en als ik terug kom om mijn jas, die nog om de barkruk hangt, op te halen, staat de man op. Hij vraagt of hij mijn jas mag voorhouden en onder een aantal verbaasde vriendinnenblikken draai ik me om en helpt hij mij in mijn jas.
Buiten gekomen zijn we nog verbaasd over zoveel hoffelijkheid; het bestaat dus nog! We komen echter snel weer met de voetjes op aarde, want we zijn nog maar net de hoek om wanneer een of andere dronkelap een dikke boer laat en iets naar ons schreeuwt wat we totaal niet verstaan (en misschien ook wel niet willen verstaan). Beetje jammer… 😉
Meer foto's