Over enkele weken organiseert VNG (Vereniging Nederlandse Gemeenten) namelijk vier bijeenkomsten in het land. HRM’ers van gemeenten uit het land worden uitgenodigd en krijgen informatie over de invulling van de Banenafspraak (het aannemen van mensen met een arbeidsbeperking, de overheid loopt op de overeengekomen aantallen achter). Haar is gevraagd afgevaardigden te leveren om een presentatie te geven over wat het Werkgeversservicepunt hierin kan betekenen. Omdat de meest noordelijke bijeenkomst in Kampen plaatsvindt, komt ze bij mij terecht.
Slik, presentatie… eh.. ik ben er niet zo van. Vind het eng. Ik merk bij mezelf dat ik begin te draaien, vraag of een landelijk adviseur dit niet kan doen (want eigenlijk kunnen er HRM’ers uit het hele land komen). Ze geeft aan dat de landelijk adviseurs het te druk hebben en dat ze dit in de regio wil neerleggen waar de bijeenkomst is. Maar, ik hoef het niet zelf op te pakken, ik mag het ook door een ander laten doen. Oh, oké, dat moet toch te doen zijn.
Ik geef haar aan dat het prima is en dat ik zal zorgen dat er iemand staat. In mijn achterhoofd heb ik mijn manager, die geweldig kan presenteren. Haar ga ik vragen!
Ik vraag om hoeveel bezoekers het gaat, wat zijn de verwachtingen? Een snelle berekening van het aantal gemeenten in Nederland (zo’n 380) leert me dat er maximaal zo’n 90 à 100 HRM’ers kunnen komen. Poeh, dat zal toch niet…. Ze stelt me daarin gerust, ze verwachten zo’n 40 mensen. Oke, dat is beter, maar nog steeds veel. Ze is blij dat ik een spreker zal verzorgen en belooft me wat informatie te mailen. Ik vraag haar of ze voorbeeldpresentaties heeft en die gaat ze me ook toesturen.
Zodra ik de informatie heb, stuur ik die door naar mijn manager. Ik loop naar haar toen en leg de situatie uit. Helaas, ze zou de presentatie graag hebben gegeven, maar de datum valt in haar eerste week vakantie. Shit! Dan maar naar de senior. Ik merk al wel dat hij er ook niet echt op zit te wachten, maar hij wil de presentatie wel samen met mij geven. Het hoort toch eigenlijk wel onder je functie. Daar heeft hij natuurlijk gelijk in.
Na een aantal opties besproken te hebben, kom ik erachter dat ik de presentatie helaas niet kan delegeren c.q. afschuiven en besluit dan maar dat ik het zelf ga doen. Ik zal mijn gemeente-collega (met wie ik samenwerk) ook vragen. Die wil gelukkig!
We passen de presentatie die we gemaild hebben gekregen aan (maken hem wat gemakkelijker voor onszelf en ‘leuken’ hem wat op met een filmpje) en vragen een HRM’er van een lokale gemeente om een best practice toe te lichten.
De donderdag voor de presentatie hebben mijn collega en ik besloten de presentatie te oefenen, een soort generale repetitie. De eerste zes sheets komen voor mijn rekening en de rest bespreekt hij. Ik begin met ‘hallo allemaal’ en meteen krijg ik de slappe lach. Dit lijkt toch verdacht veel op de uitspraak van Juf Ank uit de Luizenmoeder! Het liedje spookt al door mijn hoofd. Dit moet dus niet, dus ik besluit ‘goedemiddag’ te gebruiken; dat klinkt al beter gelukkig.
De eerste keer dat we oefenen is drama, elke keer schieten we in de lach of lullen ons vast. Maar de derde keer komen we wat meer ‘in de tekst’ en lijkt het best wat te worden!
Dan breekt de dag aan van de presentatie. Ben toch best wel wat zenuwachtig aan de ene kant. Het gekke is dat ik het aan de andere kant ook wel weer een uitdaging vind en een lekker soort spanning voel opkomen (ik zal dat klusje weleens klaren!).
We zijn ruim op tijd op locatie. Daar blijkt dat we niet op een podium hoeven (waar we bang voor waren; het is namelijk in een theater), geen microfoon nodig hebben en als klap op de vuurpijl valt het aantal aangemelde HRM’ers behoorlijk mee: 15 man! Na het algemene deel en direct na de pauze zijn wij aan de beurt. In het begin is het even slikken wanneer je de zaal inkijkt, maar na de eerste sheet draaien we behoorlijk zeker ons verhaal af. Erna krijgen we zelfs een applausje.
Met klotsende oksels ga ik weer zitten. Er zijn geboren sprekers en er zijn types zoals ik… Alhoewel het best goed ging en ik toch communicatief niet slecht ben , is het mijn hobby absoluut niet. Ik weet nu al dat ik er een volgende keer weer evenzeer tegen op ga zien. Gek hé, dat verandert niet doordat je ouder wordt blijkbaar!
Karin
Meer foto's