Sinds mijn heupen, taille en buikomvang hun geheel eigen weg zijn gegaan, is de charme van iets nieuws kopen er behoorlijk af. Zou ik iets kopen via een thuisbezorgwinkel? Het is tegen mijn principe, maar natuurlijk wel heel gemakkelijk. Niet goed? Spul weer in de doos en naar Primera brengen.
Maar willen wij dat de helft van de modezaken failliet gaan en er overal lege panden komen? Tuurlijk niet! Jammer dat passen altijd zo’n crime is. Pashokjes zijn tegenwoordig zonder spiegel en dat kan ik me wel heel goed voorstellen. Na het uitpellen van eigen kledij, moet er over hoofd en haar een jurkje zonder rits of knoopjes getrokken worden. Als het al over je lijf wil hè. Soms zit het bij je schouders al vast. Ja hoor, je hoort de kittige hakjes van de slanke verkoopster al aankomen, “gaat het goed mevrouw?”. En zonder aankondiging kijkt ze even om het gordijntje heen. Daar sta je, roodgloeiend van schaamte om je onwillige transpirerende lijf, dat iedere vordering om de jurk over je schouders te krijgen tegenhoudt. Je zit klem! Maar verkoopster zegt dat de jurk een veel te korte rits heeft, het ligt niet aan jou. Waarom voelt het dan niet zo hè. De jurk is met behulp van kundige dame zelfs over je heupen gekomen. Daar staat de spiegel, die zij- en achterkant ook laat zien. Hè, ben ik dit, met dat rode bezwete gezicht gelijk Polletje Piekhaar?
Maar verkoopster straalt al, “alsof de ontwerper het voor u gemaakt heeft”, zij slaat van pure agitatie haar handen ineen. Ze heeft nog een fraai toiletje over haar arm. “Deze moet u ook eens passen, hebben we nèt binnengekregen”. Ze bedoelt wellicht dat het net uit de catacomben is gehaald, waar onverkochte waar voor de helft van de prijs hangt. Weer over je bezwete rug, maar nu glijdt het gracieus langs je lijf. Kijk nou eens, het past me, is mijn kleur, hoera! Je glundert. Beeldschoon, niet te bloot. Kosten? Niks keldertarief, net uit Milaan. “We hebben er een elegant schoentje en tasje bij mevrouw. Maakt het geheel WEL àf”.
Welja, “doe maar”.
Antoinette
Meer foto's