Vechtdal Centraal
M’n wenkbrauwen gaan geheel hun eigen gang, dus die moet ik bijwerken en kleur geven. Dan is het toch raadzaam om beiden gelijk op te laten lopen. En dat doen de mijne NIET uit zichzelf. Bijkleuren in een aardig boogje. Oogschaduw, gek genoeg wil dat spul het liefst in de vele rimpeltjes verdwijnen. Vooral na een paar uur. Een keurig mauve tintje, niet te veel opvallen. Nu de eyeliner. Moet dat dan? Ja, heel nodig, anders zijn mijn ogen onzichtbaar. Heel dun lijntje is wenselijk, en dat lukt meestal best bij één oog. Maar goed, je hebt er twee en die tweede krijgt meer, dus of je smeert op die andere ook nog wat, of je haalt de 24 uur houdende eyeliner er af. Waarmee? Met een schoonmaakmiddel dat zwarte vegen geeft, die weer weggehaald moeten worden met een geïmpregneerde tissue.
Opnieuw beginnen, nu voorzichtiger. Hoera. Nu de mascara nog. Die ook dag en nacht blijft zitten, zodat je midden in de nacht de salsa nog kunt dansen. Dus ook blijft zitten als de haartjes samen plakken. Moet er ook weer af! Soms lijkt mij de gelaat bedekkende sluier een uitkomst. Met zo’n gaasje voor je ogen, zodat jij wel alles ziet maar de ander jou niet.
Maar goed, dat is geen plezierig alternatief, dus wie staat er ‘s morgens steeds weer monter voor die moordende vergrootspiegel? Met lang niet meer zo’n vaste hand als voorheen. Wat is dat toch, dat gebibber? Hoort dat ook al bij het seniorenbestaan? Kan natuurlijk ook als cadeautje komen bij goedwerkende medicijnen tegen een hollend hart of zwakke zenuwen. Maar goed, veel senioren hebben pijn in allerlei ledematen, en dat heb ik niet hè. Ik loop nog lange afstanden zonder enige moeite of pijn. Niet te vaak hè. Je moet de ellende niet gaan uitlokken.
Antoinette
