Maandag 9 oktober
De dag van de operatie! Best redelijk geslapen, met een melatoninetabletje en na een zaterdagnacht waarin ik tot laat ben uit geweest 😉 Ik moet pas om half twaalf in het ziekenhuis zijn en tot die tijd nuchter zijn, maar dat lukt best aardig. De kans is groot dat ik een nacht moet blijven, dus ik pak mijn tas weer in.
Ik word om half twee geopereerd en tegen een uur of één word ik richting operatiekamer gereden. Ik krijg nog een kus van mijn man en word dan in een soort voorportaal neergezet. Ik moet op de operatietafel gaan liggen en ik krijg een bloeddrukmeter om. Ook wordt mijn hartslag gemeten. Die is mooi laag volgens de assistente. Mijn bloeddruk daarentegen is aan de hoge kant; die moet ik maar eens laten meten bij de huisarts en misschien zijn medicijnen nodig, geeft ze aan. Ik krijg de naald voor het infuus in mijn hand en complimenteer haar dat het in één keer goed gaat (dat was de vorige keer anders).
Ze praat en ze praat en de tijd gaat zo voorbij. Dan is het mijn beurt de operatiezaal ingereden te worden. De plastisch chirurg geeft me een hand en zegt nog wat te willen uittekenen voordat hij aan de slag gaat. Hij tekent een aantal stippellijnen over mij borst en legt uit dat hij tijdens de operatie gaat bekijken welke maat prothese het best past. Nou, het zal mij benieuwen.. Ik ga maar uit van een klein exemplaar 😉
Dan wordt er narcosemiddel in het infuus gestopt en krijg ik een kapje op waardoor zuurstof komt. Ik mag een keer diep in- en uitademen en net als ik denk dat het dit keer niet gaat lukken mijn drukke brein in slaap te krijgen, voel ik mijn oogleden zwaar worden en zak ik weg..
Tegen een uur of drie word ik wakker en lig ik op de verkoeverkamer. Tegenover me schreeuwt een klein jongetje dat hij pijn heeft en zijn vader probeert hem te kalmeren. Een verpleegster praat tegen me en ik antwoord met een kraakstem van hier tot Tokyo. Ze moet lachen en vraagt of ik een ijsje wil; nou graag!
Dat scheelt een stuk en zonder schorre stem bel ik mijn man dat ik “bij” ben. Hij komt na het eten, prima! Ik word naar zaal gereden en blijk op een kamer te liggen met een meisje dat aan haar been geopereerd is. ’s Avonds kijken we gtst, maar omdat haar tv het niet doet kijkt ze met mij mee. Omdat ze geen geluid heeft, vertel ik haar ook nog wat er in Hollands next top model aan de hand is (je moet toch wat he 😉 ). Zo komen we de avond door.
We mogen allebei een oxazepammetje van de nachtverpleegster en slapen zo toch nog heel iets! De volgende dag mag ik naar huis. De drain is uit de borstwond gehaald en de lipoom (vetbult) bij mijn sleutelbeen is weggehaald en de wond ziet er goed uit. De dagen erna gaan wisselend. Het slapen op de zij is moeilijk, waardoor ik weer last krijg van mijn rug. Aan het eind van de week heb ik het gevoel er weer te “zijn”.
Zondag 15 oktober
Op zondag gebeurt iets raars. Ik zit bij de voetbalwedstrijd van mijn zoon te kijken op een bankje. Ik leg beide armen voor me op de reclameborden ter steun. Na een tijdje breng ik ze weer terug en voel het trekken rechtsboven. Ik voel een enorme bult onder de hechting van de weggehaalde lipoom. De verdikking zie je onder de pleister door komen. Om een lang verhaal kort te maken: ’s avonds zit ik tot half tien bij spoedeisende hulp met een enorme bult die blauwpaars begint te kleuren. Het huilen staat me nader dan het lachen.
De dienstdoend arts twijfelt of ze er in moet gaan snijden, beter is het wanneer het lichaam zelf de boel opruimt. Omdat ik de volgende ochtend toevallig een controle-afspraak heb, word ik naar huis gestuurd met diclophenac, morfine en oxazepam. Zo kom ik de nacht redelijk door. De volgende ochtend naar het ziekenhuis. De plastisch chirurg besluit er een naald in te zetten en om te proberen er vocht uit te krijgen door erin te knijpen. Gelukkig ben ik inmiddels wat gewend qua pijn, dus het is te doen. Helaas krijgt ze er niet veel rotzooi uit, maar nu moet het lichaam het zelf verder doen. Kan wel een paar weken duren. Er is een bloedvaatje geknapt, vandaar de bloeduitstorting.
De borst ziet er overigens goed uit! Gelukkig maar. Volgende week dinsdag weer een afspraak ter controle.
Karin
Dalfsen
Meer foto's