Ook Gerri Horsman is vrijwilliger. Eigenlijk ook al toen de mensen nog in de Oldenhaghen woonden. Gerri: “Sinds 2002. In Oldenhaghen hielpen we met brood smeren en zo. Daar was een kok. Hier niet. In ’t Vlierhuis zijn zeven wooneenheden met zes à zeven mensen. Ik kook nu op woning C. Woning A en B heb ik ook al gehad. Ik doe het echt met plezier.”
Mieke: “Je moet er eerst wel aan wennen, vind ik. Wij hebben in de familie niet te maken gehad met dementie. De bewoners vertellen je de eerste keer een verhaal. De tweede keer dat je komt exact hetzelfde. De derde keer weer. Nu weet je dat wel.” Gerri: “Als je gewoon meepraat, is er niks aan de hand.”
Eén op één
Mieke: “Het is mooi werk. Je ziet dat de zuster dan ook gewoon eens één op één met een bewoner kan gaan zitten. Daar worden sommigen ook gewoon rustig van. Op alles wordt gekort. Alle hulp wordt wegbezuinigd. Als je ziet wat die meiden allemaal moeten doen. Koken, mensen verzorgen, bedden verschonen, wassen, strijken. Aandacht hebben voor de mensen. Een giga administratie… Dan heb je weinig tijd als je alleen op zo’n groep staat. Die twee uur kan ik wel missen.”
Gerri beaamt dat. “Het personeel is erg blij dat je komt. Ik ga graag met mensen om en heb er voldoening aan.” De maaltijden zijn niet erg ingewikkeld. “Gewoon zoals je thuis ook kookt,” vinden ze. “Macaroni, bami, aardappels met groente en vlees… Het gaat er om dat ze ruiken wat je kookt. Het huiselijke idee. Alle ingrediënten liggen al klaar, je hoeft in principe zelf niks voor te bereiden. Mocht je denken: Dat zou ik ook wel één keer in de 14 dagen willen doen? Ze kunnen nog best veel mensen gebruiken. Loop dan even binnen bij het wijksteunpunt. Met het koken ben je hooguit twee uur bezig. Van 16.00 tot 18.00 uur. Dan is alles al weer opgeruimd.”
Zalm
Er zijn nog meer mensen die komen koken. Zoals Hans Kersbergen en Ilona Lagas. Hans: “Heel leuk om te doen. Gewoon bezig zijn, gezelligheid, contact. Je wordt zelf ook een keer bejaard, hè? Ik heb heel wat gesprekken. Laatst zei een demente bejaarde tegen me: ‘Dat heb je me al een keer verteld.’ Mooi hè. ‘Wat eten we,’ vroeg laatst iemand. Ik zei: ‘Zalm’. ‘Dat lust ik niet,’ zei ze. ‘Dan krijgt u vis,’ antwoordde ik. Dat vond ze heerlijk. Vind je dat niet mooi? Prachtig. Ik kook graag. Mijn zoon heeft een restaurant in Usselo. Daar werk ik ook twee keer in de week.”
Ilona: “Het is mijn onthaast moment. De dankbaarheid van bewoners is zo geweldig. Even bij ze zitten tijdens de maaltijd. Helpen, waar nodig personeel even ontlasten. Als ik weer naar huis rijd, ben ik mij weer zeer bewust van de relativiteit van het leven. Niets is mooier dan een ander gelukkig maken. En dat met zo weinig moeite.”