Er kwam nog meer visite. Uiteindelijk ben ik negentien keer gefeliciteerd, waarbij ik soms zelfs enkele zoenen moest incasseren. Uitermate attent allemaal, maar tegelijkertijd een vreemde gewoonte. Waarom feliciteren wij Nederlanders elkaar met andermans verjaardag? Gewoonte? Ongemakkelijkheid? Kuddegedrag?
Toen ik klein was, zag ik er altijd als een berg tegenop om in een kamer vol visite iedereen een hand te geven. Als kind moet je je namelijk worstelen door allerlei flauwe grapjes, kneepjes in je wang, aaien over je bol en goedbedoelde opmerkingen als “wat ben jij groot geworden”. Inmiddels ben ik ook daadwerkelijk vrij groot geworden en leer ik mijn kinderen hetzelfde.
Ze weten dat ze alleen de jarige hoeven te feliciteren. De rest krijgt een “hallo”. Soms zie ik de vertwijfeling op hun gezicht. “Papa, die man feliciteerde mij, maar ík ben toch niet jarig?”. Ik weet niet wie er ooit mee begonnen is, maar kunnen we niet afspreken dat we met ons allen stoppen met die flauwekulfelicitaties?
Dan feliciteren we dus voortaan op kinderverjaardagen het kind zelf en de ouders. Meer niet. Dus geen broertjes en zusjes, vriendjes en vriendinnetjes. Geen opa’s en oma’s, ooms, tantes, neefjes en nichtjes. Geen buren, collega’s of vaders en moeders van vriendjes of vriendinnetjes. Geen oppas, geen uitlaatservice, geen hond. Afgesproken?
Meer foto's