Er was geen werkelijke dwang, maar als je hoofdonderwijzer z’n hand steeds hoger langs je benen laat gaan om te verdwijnen in je broekje……..wat moet je dan? Ik kreeg zangles van hem na schooltijd. Met één hand pingelde hij de noten op de piano, terwijl ik van angst steeds hoger begon te zingen. Wat kon ik uitrichten?
Zijn vrouw en hij waren kennissen van mijn ouders. Er was een kameraadschappelijke band tussen de onderwijzer en mij. Ik begreep zijn humor en was de beste leerling van de klas. Zijn dochtertje was mijn vriendinnetje, als ik er logeerde lagen we in één bed. Altijd op m’n hoede, ik wilde de toewijding en speciale band van vertrouwen niet kwijt. Het was allemaal zo dubbel, vreemd, onbegrijpelijk en beangstigend. Wat zou er gebeurd zijn als ik het mijn ouders had verteld? Ik schaamde me te diep en wat als mijn ouders me niet zouden geloven? Ik kon het zelf niet bevatten van zo’n oude man. Wat zocht hij nou toch in mijn ondergoed?
Heel veel jaren later, ik ben 18 jaar en zou naar een feestje van een vriend van een vriend gaan. Daar zou een party op zijn boot zijn in de haven van Harderwijk. Geweldig, mijn eerste party in 1962. Opgetogen fietste ik naar de haven, waar de jongen mij opwachtte, het was pikdonker. In het bootje bleek ik alleen te zijn met de jongeman. De rest komt nog, dus niet………… Ik begreep dat ik geen kant op kon en dat tegenstribbelen zinloos was.
Na wat gepluk aan mijn jurkje beriep ik mij op een kleine misvatting. Zo jammer, maar ik was ongesteld, hè, net nou het zo spannend en intiem was. Of we niet beter een nieuwe afspraak zouden plannen en we er een echt feestje van konden maken, stelde ik voor. De fake afspraak ben ik natuurlijk nooit nagekomen. En ook dit voorval vertelde ik niet thuis. Bang om te horen dat ik het er wel naar gemaakt zou hebben, een flirt, of nog erger dom en onnozel te zijn.
Misschien had ik het wel uitgelokt, had mijn moeder niet gezegd dat ik veel te gemakkelijk met jongens omging? Het lag vast aan mij!
Antoinette