Ze schijnen in opkomst te zijn. Blotevoetenlopers. Het woord is nog zo nieuw dat mijn spellingscontrole een rode streep onder het woord zet. Maar ze bestaan echt. Blotevoetenlopers willen geen sokken of schoenen meer aan. Ze zeggen de wereld anders te ervaren. Bovendien schijnen heupklachten als sneeuw voor de zon te verdwijnen.
Ik weet het niet. Mijn baas ziet me al aankomen op maandagochtend. Glad geschoren, styling wax in mijn haren, een goed overhemd en dan blote voeten onder mijn spijkerbroek. Ik vermoed dat de bedrijfsarts binnen het uur op de stoep staat. Of ik het allemaal nog wel aan kan. Of de werkdruk niet te hoog is en of het thuis allemaal wel in orde is.
De echte blotevoetenloper heeft maling aan wat anderen vinden. Ook verbrande voetzolen van het hete asfalt of een splinter hier een daar nemen ze op de koop toe. Een enkele slimmerik heeft de trend aan zien komen en verkoopt zichzelf als blotevoetencoach. In sommige grote steden worden blotevoetendansfeesten (ook een leuk woord voor galgje) georganiseerd.
Het ergste is nog: ik verzin dit allemaal niet. De blotevoetenlopers zijn in opkomst en we kunnen ze niet stoppen. Voor de zekerheid heb ik de kinderen ’s avonds met sokken aan hun voeten in bed gestopt.