Sjaak Bruggeman doet al sinds jaar en dag. Op de dag van dodenherdenking ook: “Ik rijd op de automatische piloot naar de flanken van de Holterberg. Een tiental jaren heb ik hier aan roofvogelinventarisatie gedaan. Erg veel uren heb ik hier rondgestruind en het voelt altijd weer vertrouwd om hier te zijn. Wetend dat het 4 mei is en het geen toeval is dat ik hier ben pak ik als vanzelf de vaste looproute op van toen.
Eerst langs het haviksnest, dan naar de oude vervallen met vloerbedekking beklede jachthut met z’n levensgevaarlijke trap naar boven. Van hieruit had je door de stoffige ramen een mooi uitzicht over het reeënweitje. Dan kwam je via de oude hakhoutsingel bij de hoogzit. Van hier kon je, in de schaduw van de oude eik, fantastisch vogels spotten. Dan stak je binnendoor via een oud bos met enkele knoeperds van sparren en kwam je bij het buizerdnest op de hoge wal.
We zitten nu al in de stuifduinen en in dit mooie stukje natuur was tot 2000 niets aparts te zien Tot vrijwilligers in dat jaar, vanuit het niets, een onderduikershut uit de 2e wereldoorlog tevoorschijn toverden en helemaal opknapten. Een schuilhut voor onderduikers in een stuifduin en geheel opgaand in het bos. Deze perfect gecamoufleerde hut is nooit door de Duitsers ontdekt.
Door het met bosstrooisel gecamoufleerde deksel van een oude eierkist zonder bodem kon men naar binnen kruipen. Ik probeer me in te beelden hoe benauwend het moet zijn geweest. De donkere en muffe ondergrondse ruimte was gestut met dennenhouten palen. Lichte frisgroene berkenblaadjes die mooi afsteken tegen de grove dennen met zijn donkere naalden, met daaronder een groen tapijt van vossenbessen zou dan het enige uitzicht zijn. Maar veel meer nog een uitzicht van machteloosheid, angst en onzekerheid.
Dan is de foto gemaakt en maak ik rechtsomkeert. Het daglicht en de vrijheid tegemoet en dondersgoed beseffend dat vrijheid nooit vanzelfsprekend is….”