We aten wat er voorhanden was en niet wat we nu weten. Een knol zo uit het land getrokken en met de tanden afgeknaagd, spek, melk zo van de koe, veel eieren etc. Nooit ziek. Nooit een huisarts gezien. Pleisters op wonden, aspirine bij koorts, thee met beschuit bij diarree en niet eten bij misselijkheid. Zo logisch en eenvoudig. We liepen of fietsten enorme einden om naar school of werk te komen en niemand zanikte daarom.
En weet u wat heel slecht is? Een gebroken hart! De trigger? Een onverwachte emotionele shock! Ik had dan allang niet meer geleefd zeg. Want wat heb ik vaak een gebroken hart gehad door onbeantwoorde liefdes. En maar wachten naast de telefoon, die dus vastzat en waar je bij diende te blijven. Belt hij of belt hij me niet en waarom niet. Je ouders verklaren je voor gek en plagen je met je hartenpijn. Ja, zij hebben het voor elkaar, ze zijn getrouwd. Maar of dat ooit voor mij zou komen? Ik voorzag een eenzaam kamertje in een pension met een dragonder als hospita. Ik mocht dan een parkietje hebben, meer niet. Vermoedelijk zag ik me in een grote archiefruimte met 100 ordners en stapels correspondentie. Ach, had ik toen maar kunnen voorzien dat het met mij nog heel goed terecht zou komen. Dat ik de heren van me af moest SLAAN, oké dat is grootspraak. Maar wat ik wel begreep, je hoeft niet te wachten tot een man je belt of schrijft. En wat voor mijn slanke figuur zo goed was? Ik kon dan niet eten van treurnis of verliefdheid. Tjonge, iedereen kon aan mij zien dat ik een onvervulde verliefdheid onder de leden had. En die verliefdheid bleek dus DE methode om slank te blijven. Nu heb ik dus al een hele tijd maat 42. Ik ben nl. heel gelukkig met mijn lieve fantastische verloofde!
Antoinette