Het begon al in mijn tienerkamer, ik smeerde letterlijk verf op mijn muren om de kamer op te leuken. Er viel meer op de vloerbedekking dan er op de muur terecht kwam. Ook verfde ik lang geleden een muur in de WC. Ik begon met de latjes bovenin. De donkere verf zakte over de muur eronder en omdat ik weghalen niet zag zitten, liet ik er mijn creativiteit op los. Ik maakte een muurschildering, uniek en ongeëvenaard. Dit werd helaas niet gewaardeerd. Van pure ellende werden er latjes overheen getimmerd. Fijne bijkomstigheid was dat ik nooit meer mocht verven.
De schilders namen dus het huis over. Twee oudere mannen uit het kluscircuit kwamen goedgemutst de woning opfrissen. Het was een komisch duo, wat en halfwat, ook wel Peppie en Kokkie genaamd, altijd in voor een geintje. Zingend en schreeuwend in hun onvervalst stadse dialect, ze konden zo het theater in.
Mevrouwtje, het komt allemaal goed.
Mevrouwtje, effe vragen of u die en die en die en die ook kent.
Mevrouwtje, we komen morgen weer.
Mevrouwtje, even doorbijten en alles is klaar.
Ze zijn vertrokken, op weg naar de volgende klus. Het is rustig in huis, de muren hebben oren, zij weten nu ook alles.|
Johanna van den Berg
Uit het leven van een pensionado