In haar knusse huis is het goed toeven. Als ik het een en ander bewonder vindt zij altijd 1000 redenen om het fraais te temperen. Zoals zo veel vrouwen toont ze me de plekjes die niet meer zo mooi zijn of wat nodig gepoetst moet worden. Dat is zo’n oer nederlands karaktertrekje. “Vind je het mooi? Nou, moet je eens kijken hoe lelijk de achterkant wordt”.
Alsof dat belangrijk is. Ik doe het ook hoor, vrouwen kunnen bar slecht met complimenten omgaan. Zou dat ook zo gaan met de koninginnen Máxima en Mathilde, als zij elkaars kastelen bekijken? “Vind je dit mooi? Belachelijk, die troon hebben we al drie jaar jòh, en heb je gezien hoe onze kasteelpoort erbij hangt? Maar ja, we moeten net als jullie rekening houden met het klootjesvolk dat ons niets gunt. We mogen wel opdraven met onze hooggehakte pumps, om dan ergens tussen een stoeptegel onze hak kwijt te raken”. Dan fluistert Mathilde achter haar hand, dat ze een hark van een vent heeft en niet eens een nieuw diadeem krijgt, zodat ze de risée is bij andere koninginnen. Ja, intens burgerlijk, maar zo gaat dat bij de high society.
Maar goed, vriendin en ik zijn wel vorstelijk, maar geenszins van koninklijke bloede. Na koffie en allerlei verrukkelijks vertrokken wij naar Dalfsen, naar een cichorei fabriek om aldaar te gaan lunchen. Even rondkijken, er bleken twee restaurants. We kwamen binnen in de fabriek, omgetoverd in een beeldig restaurant annex theater en filmzaal. Ons gereserveerde tafeltje stond voor het raam aan de Vechtzijde. Het grote restaurant zat helemaal vol. Een gitarist zong en tokkelde prettige liedjes, de sfeer was overweldigend. We werden begroet door de eigenaar, die ons het hele etablissement liet zien. Hij was zichtbaar trots en begeleidde ons naar een mooi tafeltje aan het raam met zicht op de Vecht. Het viel ons op dat er plezierige gasten zaten, veelal met kinderen, die we niet hoorden! Heerlijk gesmuld van de gerechten, zalige witte wijn en een verrassend toetje. Een aanbeveling!!!!!
Antoinette