Gerlant Zielman kent en spreekt de boeren. Hun vehalen kun je in het dossier lezen waarin dit verhaal staat. Komende weken volgen er nog meer. Maar er zijn ook gesprekken die je nooit zult lezen. Te emotioneel of te persoonlijk.
Dit gesprek met een dominee uit de regio plaatsen we wel.
Gerlant schreef de dominiee een mail:
“Dag Dominee, ik rij net over de Vechtdijk terug naar huis en kom van een intensief gesprek met een melkveehouder achter Nieuwleusen, iemand die zich gisteravond via sociale media bij me melde en die ik totaal niet kende. Toen schoot me ons gesprek van afgelopen voorjaar weer door het hoofd. We dronken een biertje, hadden het over mijn sociale gedrevenheid en toen vertelde jij dat je iedere zondag als dominee al opinieerde maar dat als ik eens een onderwerp had waar ik van vond dat jij moest reageren, dat ik me maar moest melden.
Nou, daar ben ik dan!
De rode draad in het interview van zojuist was dat hij zich zo alleen voelde staan, niet begrepen voelde als hij probeerde er met zijn gemeenteleden in de kerk over te praten. Al die zorgen die hij had, en dat niemand dat schijnbaar begreep. Jij als dominee van een grote plattelandsgemeente in Dalfsen weet als het goed is wat er zich allemaal afspeelt achter die gesloten deuren. Het lijkt mij een onderwerp waar jij een prima ‘preek’ over kan houden, ik hoor graag van je.”
Na die mail bleef het vier dagen stil, dus belde Gerlant de man. Hij had de mail wel gelezen, maar ging die niet beantwoorden. Daar had hij geen tijd voor, het was nu de drukste tijd voor een dominee in het jaar zo in december.
Gerlant: “Ik heb opgehangen en vol ongeloof een uur voor me uitzitten staren, denkend aan mijn gesprek met die voor mij wildvreemde boer, zijn gezin met jonge kinderen en alle zorgen die een lege portemonnee met zich mee brachten. Maar vooral het sociale isolement waarin hij opgesloten zat. Op de zelfde avond dat de oude Jan Terlouw (een politicus waar ik nooit op zou hebben gestemd) mij en de rest van de natie in DWDD recht in de ogen keek en stelde dat de touwtjes van vroeger weer in de brievenbus moesten, het vertrouwen in de maatschappij ontbrak. kreeg ik dit antwoord van de dominee.
Ik vroeg niet aan de dominee om in de auto te stappen, kosten of moeite te maken. Ik vroeg om vanuit zijn professie in een paar woorden die man en anderen via dit medium wat troost en begrip te bieden. Hij had toch ook gewoon kunnen zeggen, ik weet het antwoord niet, maar…?
Twee dagen heb ik nagedacht en kom tot de volgende stelling”
Ik kan mij niet voorstellen dat dit is wat kerken onder ‘naastenliefde’ verstaan. Ik hoop dat er andere geestelijke zijn die de boeren op deze plek wél een hart onder de riem willen steken. Eewn openbaar verhaal, ten behoeve van alle boeren, maar ook ten behoeve van de mensen om hen heen.
Zo niet? Steek dan met oud en nieuw voor mijn part al die gebouwen in het Sallandse maar in de brand. Dat geeft even wat vuurwerk maar dan weten we met elkaar wel waar we aan toe zijn.
Maar diep van binnen hoop ik dat er een dominee is die zich geroepen voelt en ons Sallanders wel een stukje op weg helpt.