Het leukste wat ons jaren geleden overkwam vond plaats in Frankrijk. Het plan was om dat jaar in de vakantie Denemarken te gaan bezoeken. Leuk voor de kids. Legoland en het strand waren lokkertjes. Vlak voor vertrek zagen we de weersvoorspelling en we gooiden ter elfde ure het plan drastisch om, de bestemming werd Frankrijk. Zonnebloemen en zon! Er was kermis in het Franse minidorpje en daar wilden we wel even kijken. Hee……wie zat daar in de draaimolen, dat was toch niet……. Goede vrienden met hun kinderen. Zij wisten niet wat ze zagen, wij zouden toch naar het noorden gaan……. Wij waren ook erg verbaasd, zo bleken we 3 km van elkaar op een camping te staan!
Dit jaar was het weer raak. Aangekomen op een kleine camping in the middle of nowhere, 1200 km van huis, hoorde mijn lief: Hee, ik ken jou. Ik ken jou niet, was zijn antwoord. Hij kon de vrouw even niet plaatsen, maar toen zag ze mij op een tuinstoel zitten. Hee, wat leuk, jullie hier? Het kwartje was gevallen.
We zagen elkaar immers alleen op de verjaardagen van gemeenschappelijke kennissen. We brachten de avond samen door, gezellig met een wijntje en stoere verhalen. We hadden dezelfde camper en ook zoiets schept een band.
Hee, ik ken jou!, zei laatst iemand tegen mij! Jij schrijft toch columns. Ik herken je van de foto! Andere bril? Even goed kijken, ja je bent het!
Ik ken jou niet, maar……wie weet hebben we toch iets te bespreken met elkaar. Iets, waar ik dan weer een column over kan schrijven.
Johanna van den Berg
Uit het leven van een pensionado