Wachten is nooit leuk, maar dat vonden de andere patiënten ook niet. Zij ondergingen allemaal zo’n uitgebreid onderzoek en de ervaringen werden dan ook gedeeld. De een kon wel goed fietsen, de ander niet. De een had overal last van en de ander onderging het allemaal pijnloos.
Gelukkig was er een man uit ons dorp, die zijn stem graag liet horen. Hij kende die en die en die en wist dat van die en dit van die ander. Hij wist wie in welke woning woonde en waar de tuingrens liep. Hij dacht, dat ik dat ook allemaal wist, maar na een vraag mijnerzijds kwam er weer een lange monoloog, waarbij ik alleen maar knikte en humde…..Hoe was het mogelijk, hij kende mijn buren, hij wist in welk huis ik woonde, hij wist alles……..Ik gaf hem zo weinig mogelijk informatie, want hij sloeg immers alles op op zijn harde schijf. Hij wist wie er in het dorp “moest” trouwen ( is dat nog van deze tijd?) hij wist wie ging scheiden, hij wist alles….. nog even en hij wist mijn BSN nummer, mijn pincode en mijn paspoortnummer!
Een dorp van 30.000 inwoners….. Ik dacht dat ik veel mensen kende, maar hij spande de kroon. Als ik hem in het dorp tegen kom, weet ik zeker dat ik hem dan niet meer wil herkennen, maar….. hij kent mij vast nog wel. Dat was die stille mevrouw uit de wachtkamer, ze woont daar naast die en die en ze leest het liefst oude kapot gelezen tijdschriften.
Johanna van Buren
Uit het leven van een pensionado