Hasan: Eenmaal in de boot waren we als een grote homp vlees in de rubber boot. Ik stelde me voor dat onderweg velen zouden verdrinken, verzwolgen door de zee, zoals de oorlog achter me ook vele levens kostte. We gingen daarna over op de grootste houten boot. We waren als een blikje sardientjes: met meer dan vijftig mensen op een boot waar niet eens twintig mensen op kunnen. En niemand had een reddingsvest, niemand!
Plotseling hoorde ik geschreeuw wat achterin de boot. Ik ging erheen om te kijken wat er aan de hand van en zag dat er een kind uit de boot was gevallen toen de boot begon te bewegen om de Turkse kustwachten te ontwijken. Zijn moeder schreeuwde als een bezetene. Niemand kon iets doen en de hartloze smokkelaar schreeuwde zelfs: ‘‘Ik ga niet stoppen! Wie het jongetje wil redden moet maar in het water springen.’’ Uiteindelijk is het jongetje gelukkig nog uit het water gered.
Ik rende weg van een plek waar kinderen stierven door brand en kwam terecht op een plek waar kinderen sterven door verdrinking. Deze scene komt altijd boven in nachtmerries als ik probeer te slapen, inclusief schreeuwende kinderen verwoest door Assad’s vliegtuigen. De boot bleef bewegen op de golven, we konden elkaar horen ademen. Na vier uur varen zeiden we tegen elkaar: ‘‘Als er nu een hoge golf komt, is het het einde…’’ Ze zeiden dat het vier uur duurde, maar ik weet niets meer van de reis op zee. Ik was alleen maar bezig met het kleine meisje en dacht aan het kleine kind dat in de zee was gevallen en aan de herinneringen aan bonnen en raketten in Syrië.
Meer foto's
