Natuurlijk moet iemand de kleding netjes opvouwen, maar verder wil ik eigenlijk gewoon met rust gelaten worden. Bij The Sting begrijpen ze dat. Als ik daar een vraag heb, moet ik iemand zoeken die ergens spijkerbroeken aan het opvouwen is. Eerder word ik niet geholpen, hoe hulpeloos ik ook om me heen kijk. Heerlijk is dat.
Helaas zijn er ook veel kledingwinkels waar het personeel als een roofdier op je afspringt als je er een voet binnen zet. ‘Goedemiddag, kan ik u ergens mee helpen?’. Mijn antwoord is altijd hetzelfde. Ik wil gewoon even zelf kijken. Helpen heeft namelijk geen enkele zin. Of gaat de verkoopster dan ook in de rekken zoeken naar kleding die ik mooi vind?
Erger wordt het wanneer ze je antwoord niet accepteren. Als ze je achtervolgen alsof je stroop aan je kont hebt en een enorme behoefte voelen om overal iets van te zeggen. Bij het passen van een nieuwe broek zie je er als een berg tegenop om het hokje uit te komen, want je weet al dat ze je opwacht om te zeggen: ‘en, wat vindt u er zelf van?’
Afgelopen week had ik weer zo’n stalker. Ik zei al dat ik liever zelf even wilde kijken, maar daar nam de winkelmevrouw geen genoegen mee. In plaats van me met rust te laten, volgde ze me en probeerde bij ieder kledingstuk dat ik langer dan twee seconden bekeek iets interessants te zeggen. ‘Leuk is ie hè?’ of ‘Daar gaat nog twintig procent af.’ Na de derde opmerking ben ik in huilen uitgebarsten.