Wat is jullie taak?
“Wij zijn het eerste aanspreekpunt voor de gemeente bij het voorbereiden van de jaarlijkse dodenherdenking. Dat start rond november. We bezoeken bijeenkomsten van het landelijk Comité 4 en 5 mei. Daar doen we inspiratie op, we wisselen ervaringen uit en vertalen dat naar onze herdenking.”
“We proberen zoveel mogelijk mensen en groepen uit Ommen te betrekken bij de herdenking. Zo doet elk jaar één van de muziekverenigingen mee. We hebben het Ommer mannenkoor betrokken bij het programma. Op initiatief van de Historische Kring Ommen is een herdenking bij het voormalig concentratiekamp ‘Erika’. Sindsdien doet de HKO mee in de voorbereiding. We werken samen met de scholen in Ommen. Zij behandelen een boek over de oorlog. En ieder jaar leest een leerling iets voor, tijdens de plechtigheid. De mensen van Scouting helpen met de vlag en delen speldjes met het symbool van 4 en 5 mei uit.”
Wat is er de laatste jaren veranderd?
“Van oudsher loopt de route voor de herdenking langs alle kerken. Dat noemden ze vroeger de dodenroute, heb ik me laten vertellen. Na afloop van een begrafenisdienst liep men van de kerk naar de begraafplaats. In 2013 zijn ter gedachtenis van de vermoorde Joodse Ommenaren Stolpersteine geplaatst. We hebben onze route aangepast, zodat alle Stolpersteine in de route zijn opgenomen. Zo’n nieuwe route moet je eerst lopen, want je kunt niet te laat komen. Daarbij hadden wij veel nut van de muzikant die meeliep. Die weet namelijk precies hoe snel je moet lopen.”
“Vorig jaar is het monument bij het gemeentehuis uitgebreid met twee panelen. Dat was een initiatief van de HKO. Op die panelen staan de namen van alle 71 inwoners van Ommen die door oorlogshandelingen zijn omgekomen. Nu was het in 2015 een grote herdenking, zoals die elke vijf jaar plaats vindt. Dan ligt het zwaartepunt bij de begraafplaats aan de Hardenbergerweg. Daarom was de plechtigheid bij het gemeentehuis heel kort. We hadden geen gelegenheid om het oplezen van alle namen in het programma op te nemen.
Dat was voor meerdere mensen aanleiding mij te benaderen:. “Het is jammer, dat die namen niet worden voorgelezen. Ik was hier met één van mijn ouders, die destijds iemand verloren heeft. Die naam horen was heel bijzonder geweest.” We hebben toen gezorgd dat de namen alsnog werden genoemd in de kerkdienst, die elke vijf jaar na afloop plaatsvindt. En nu is het een onderdeel van het programma.”
Hoe zie je de toekomst?
“Ik vind het erg verheugend dat de belangstelling toeneemt. Ook onder jongeren. Dat komt ook omdat we onze herdenking verbinden met het lot van mensen die nu in oorlogsgebieden leven. Daarom vragen we dit jaar extra aandacht voor vluchtelingen. Om dezelfde reden wordt altijd expliciet aandacht gevraagd voor mensen die omkwamen in oorlogssituaties en bij vredesmissies.”
“Dat is voor mij het belangrijkste: geef verhalen over oorlog door. Zodat iedereen ervan doordrongen wordt dat onze vrijheid niet vanzelf spreekt.”