Dag Ramon
Papa, mag ik de trekker verzetten? Papa mogen wij weide slepen? Papa mag ik bloten? Papa, mag ik?
Zomaar een paar kreten die mijn elfjarige zoon en twaalfjarige dochter regelmatig roepen. Ze gaan niet zomaar door mijn hoofd, elke keer als zij dat vragen en ik toestemming geef schieten er allerlei doemscenario’s door m’n hoofd. Veiligheid issues. Wat kan er gebeuren? Waar zit het gevaar? Waar moet ik ze nu weer op wijzen? Zien ze het wel?
Werken met landbouwmachines, het geeft elke generatie weer die bijzondere kik. Elke keer staat er weer een generatie nieuwe ‘cowboys’ op. Gedreven, alles gevend voor dat ene, het rijden op dat ding. De herrie van die motor, onee. De muziek uit die motor, het voelen van die onbeschrijfelijke power, die kracht. Ook mijn kids hebben het, dat bijzondere virus. Het trekker virus. Het is en blijft bijzonder, stoer, maar zeker niet zonder gevaar. Daar heb ik ze van de week weer eens zonder te willen op gewezen.
Een vreselijk ongeluk vlak in de buurt, Ramon Vosman kwam op een verschrikkelijke manier in het nieuws. Hij kwam vast te zitten in een freesmachine. Gewoon, tijdens het werken met zijn trekker. Even snel wat afstellen en voor dat hij het wist, gegrepen en opengereten door dat vreselijke apparaat. Papa, heb je dat gehoord? Erg hé? Hij is gestorven. Wat deed hij dan ook in de buurt van de aftakas? Het moeilijkste gesprek met mijn kinderen tot nu toe ooit. Ze kenden hem niet, ze wisten wie hij was. Hij rijdt altijd met die mooie case-schuitemaker combi.
Ik ook, ik wist ook wie hij was. Heb wel eens een kaartje met hem gelegd. Heb wel eens met zijn vader gehandeld. Ben wel eens door zijn moeder met de taxi thuis gebracht. Maar wat vooral in dit verhaal voor mij duidelijk was, ik heb als loonwerker wel eens met een trekker en frees gewerkt. Ik weet hoe gevaarlijk die rottige aftakas is. Ik heb het ooit meegemaakt hoe het voelde dat mijn broek door dat snel draaiende rotding in no time werd opgevreten en ik in de blote kont stond. Nu moest ik m’n kids uitleggen hoe dit gebeuren kon. En dat kon ik niet. Ramon, je bent gevallen voor het ergste gevaar wat er tegenwoordig bestaat. Ten onder gegaan aan bedrijfsblindheid.
Ramon, één van je werkgevers heeft het in een rouwadvertentie zeer goed uitgelegd. “Dat wat onze grote angst was al die jaren is jou nu overkomen”. Het had mij dus ook kunnen gebeuren.
M’n kids, Ik heb ze meegenomen naar de N35. Waar collega’s je onder politiebegeleiding met trekkers, zwaailichten en in je favoriete Case met ladewagen en gepaste eer vervoerden van je moeders huis in Heino naar Wijthmen, het dorp waar jij woonde, werkte en waar je laatste rustplaats ligt. Ik hoop dat ze wat geleerd hebben, m’n kids. Maar Ramon, ik hoop dat als ik ooit deze wereld ga verlaten, vrienden, collega’s heb die mij op deze eervolle manier de wereld laten verlaten.
Collega’s, Cowboys, petje af! En (ik denk) namens Ramon. Dank!