Op ons kantoor staan vele ordners met privé correspondentie vanaf
1966, het jaar waarin ik trouwde.
Waarom ik er zo aan hecht al die brieven en kaarten te bewaren? Ze zijn me
zo dierbaar en dan kan ik er geen afscheid van nemen.
Ja, jongere V.C. lezers, vroeger schreven we elkaar. Het was DE manier om
met elkaar in contact te blijven, want je reisde niet zo vaak naar verre
familie of vrienden.
Je kon toen (echt waar) ook al telefoneren hoor, maar dat kostte nogal wat.
In ieder geval meer dan een postzegel van 50 cent.
Nu ben ik de correspondentie aan het sorteren en dat kost tijd. Hoe leuk is
het niet om een brief van een lang vergeten tante uit Bulawayo te lezen.
Met een fotootje erbij van een blank en een zwart babietje, samen in een
mandje. Nu is dat doodnormaal, maar in de jaren 60 zeker niet. Dat de “boy”
in een hutje achter in de tuin huisde was toen heel gebruikelijk.
Die wufte tante werd ooit in een zeer braaf badpak gefotografeerd. Vol trots
stuurde tante de foto naar mijn oma, die terplekke een zenuwaanval kreeg
bij al dat bloot. Foei, dat de post dergelijke obsceniteiten door haar
brievenbus gooide.
Ook de lieve briefjes, tekeningen en rapporten van mijn twee dochters
beslaan twee ordners. “Liefe mama, mag ik bij Sjarlot losjeren?”
Ze schrijven me nog steeds wel lieve appjes of berichtjes, maar ze zijn niet
meer tastbaar. Net als met foto’s, je hebt ze weliswaar altijd in je smartphone
en kunt daarmee hele horden mensen stapelgek maken, maar je kunt ze niet
meer zo gemakkelijk in een lijstje zetten.
Ik word zo weemoedig door brieven van mensen, die er al niet meer zijn.
Mijn grootouders, ouders, tantes en ooms, allemaal overleden.
Dat sorteren doe ik voor mijn dochters, die na mijn dood met al die ordners
zitten. Het zegt ze helemaal niets, dat wordt dan “ken jij ene tante Fiet?”
Ik moet ook nodig de enorme berg foto’s van namen voorzien.
Eigenlijk kunnen de meesten weg, ik denk dat ik ze mijn jongste zusje van 51 jaar
overhandig. Die heeft nog enig idee, wie wie is.
Na de dood van mijn vader bleek er een gesloten loodzware kluis zonder sleutel
te zijn. Vol verwachting klopte ons hart. Na heftig breekijzerwerk bleek er een
doos chocolade in te zitten. Anticlimax? Nou en of!!!!!
Antoinette