Het staat hoog op de agenda’s van kranten en tijdschriften, “wat nemen we ons voor”
dit nieuwe jaar.
Stoppen met roken, drinken, te veel eten, te veel kopen etc.
Sommigen redden het wel een hele maand, maar dat zijn de uitzonderingen.
Ik heb niet veel voornemens, ook al omdat ik zo goed op de hoogte ben van mijn
zwakheden, die alle voornemens te niet doen.
Ik weet wel wat goed voor mij zou zijn, om langer te leven. Helaas betekent dat vaak
sporten, en de kans dat ik dat een hele week volhoud is klein.
Dan moet ik maar aan mijn oudtante Kee denken, die op haar achttiende in bed klom
omdat zij volgens een kwakzalver meer ziekten had dan vingers aan z’n handen.
Zij koos heel bewust haar ledikant uit bij een wat suffige nicht, die haar tot haar 90ste.
van hakken tot tenen bediende. Nee, zij bengelde haar dunne benen niet aan de zijkant
van haar sponde, noch kwam er een therapeute, die haar dwong tot gymnastische toeren.
Ze lag diep in de zachte kussens te wachten op eten, drinken en bezoek.
En zo werd zij dus 90 jaar en overleefde menig zorgende familieleden. Nu had tante Ké
wat geld. Daar pochte zij vaak over, zodat nogal wat neven en nichten zich bekwaamden
in de goede verzorging van tante. Heel af en toe liet tante van eigen geld een potje jam kopen.
Daar mocht dan het hele gezin van mee eten. “Is het geen heerlijke jam” vroeg zij
meerdere keren vanuit haar alkoof. De familie beaamden dit in grote bewoordingen.
Dromend van een enorme erfenis.
Het waren de jaren 50 van de vorige eeuw toen ze door de frequent komende
kwakzalvers een nieuw poedertje kreeg toegediend. Daar moest matig mee om worden
gegaan werd de familie verteld. Teveel zou desastreus zijn…………….
Niemand weet wie de gifmenger is geweest, maar reeds de volgende dag verruilde
tante het tijdelijke met het eeuwige.
Hoopvol geschrei volgde en terwijl tante nog boven de aarde stond werd in de alkoof naar
het geldkistje gezocht. Met verhitte hoofden speurden ze naar het sleuteltje.
Om de zenuwen te bedwingen zongen ze zachtjes “hoera we hebben centen, hoera
we hebben geld. Nu gaat de deur weer open, wanneer er wordt gebeld”.
Met visioenen van de zo gewenste old finish fauteuils en een automobiel openden
ze het kistje. Zinken centen en dubbeltjes……..die tante Kee!!!
Antoinette