En al die jaren leefde mijn vader, en hij woonde gewoon in Nederland. En hij wilde mij ineens ontmoeten. Ik was volslagen perplex, want dit was wel het laatste wat ik verwacht had. Mijn vader leefde dus nog, en hij was van adellijke komaf. Het laatste boeide mij niet echt, want mijn moeder had er niets aan gehad, en hij had haar wel laten zitten met een kind. Toch werd ik tegen wil en dank nieuwsgierig naar hem.
Dezelfde avond reed ik naar mijn moeder, die al op mijn komst gerekend had. Ik wilde haar laten weten dat ik geen enkel verwijt had, en zij gedaan had wat zij het beste vond voor ons. Ma wachtte op mij met koffie en zelfgebakken cake, en al snel sprak zij over haar brief. ‘Het spijt mij zo dat je het op deze manier moest horen, maar ik wist gewoon niet hoe ik je dit moest vertellen. Ik heb al veel te lang gezwegen en jou afgescheept met halve waarheden over jouw vader. Nu ben ik er nog, en kan ik het zelf vertellen. Ik wilde niet dat jij er op een andere manier achter zou komen hoe de vork aan de steel zat. Jij hebt wel recht op de waarheid. En zeker nadat ik deze brief van jouw vader ontving’.
Ma overhandigde mij de brief. Haar handen beefden en zij was danig geëmotioneerd. ‘Lees de brief maar als je thuis bent. Ik heb jouw vader inmiddels bezocht en wij hebben uitgebreid gesproken met elkaar. Hij heeft heel veel spijt van wat er gebeurd is, en hij wil alles rechtzetten’, vervolgde zij met zachte stem.
Ma liet mij een foto van mijn vader zien, en ik werd getroffen door de uiterlijke gelijkenis tussen hem en mij. Ik zag een lange en slanke man met grijzend donker haar en grote donkere ogen.
‘Ik ben dus een de la Ney, en een telg uit een oud adellijk geslacht. Lekker boeiend, want zo adellijk heeft de la Ney zich niet gedragen ten opzichte van u’, reageerde ik nogal cynisch. Ma knikte en vervolgde: ‘Daarin heb je helemaal gelijk, en dat was de reden waarom ik altijd heb gezwegen over hem. Ik wilde je de pijn van zijn afwijzing en ontkenning besparen.
Maar achteraf heb ik gewoon eerlijk moeten zijn, en jou de waarheid over jouw vader en zijn familie moeten vertellen, hoe pijnlijk die ook was. Uiteindelijk had jij daar wel recht op, en zeker toen jij volwassen was. Een ding kan ik je vertellen over je vader. Hij is veranderd ten goede, en hij wil je graag ontmoeten en erkennen als zijn zoon.’
Peinzend keek ik mijn moeder aan, en mijn liefde en respect voor haar werden nog groter. Zwijgend sloeg ik mijn armen om haar smalle schouders. Zij had mij wel alleen opgevoed, werkte hard voor de kost, en zij kreeg weinig steun. ‘Vergeet niet dat het vroeger heel anders was dan nu. Ik was ongehuwd zwanger, en vroeger was dat een schande. Mijn ouders waren beslist niet blij. Toch hebben zij mij later wel gesteund, maar helaas overleden zij kort na elkaar toen jij nog klein was. Op hun manier hielden zij veel van jou. Jean-Pierre heb ik sindsdien nooit meer gezien, en ik wilde hem ook nooit meer zien. Ik had het helemaal gehad met hem en zijn ‘adellijke’ familie’, vertelde Ma verder. Haar stem klonk feller, en haar grote blauwe ogen fonkelden. ‘Maar mensen kunnen veranderen, en het is aan jou of jij je vader wil zien. Ik wil je wel vragen om zijn brief te lezen’, zei Ma terwijl zij koffie inschonk.
Wordt vervolgd
Verhalenkoerier Miny Vroegindewey
Facebook: DeVerhalenkoerier
Twitter: @Verhalenkoerier