Daarom had een aantal actieve mountainbikers, die in hun tijdbesteding niet meer gehinderd worden door het arbeidsproces, het plan opgevat om in de prachtige buurprovincie Drenthe enkele voor hen onbekende routes te gaan fietsen. ’s Ochtends bij Diever, ’s middags achter Dwingeloo. Nu was er de dagen daarvoor zo’n 60 mm regen gevallen, maar de Drentse zandgronden moesten dat toch aankunnen was de verwachting. Dat viel vies tegen, letterlijk en figuurlijk. In het heuvelachtige bosgebied hadden zich tussen de bulten reusachtige plassen gevormd, waar niemand omheen kon en dus iedereen doorheen moest.
Natte, spekgladde boomwortels maakten het parcours extra moeilijk berijdbaar. Dankzij de ervaring van de betrokken coureurs leidde dit nog net niet tot hilarische valpartijen, maar de normaliter zo fleurige TCD-outfit zag er na enkele uren volstrekt niet meer toonbaar uit. De lunch in het etablissement De Dubbeldekker in Dwingeloo maakte nieuwe krachten los. Toch werd het er niet gemakkelijker op ’s middags, zeker niet toen er een druilerige regen ging vallen en de duisternis al om 15.00 uur begon in te treden.
Daar word je niet vrolijker van en een van de rijders zag zich, mede door mechanische problemen, dan ook genoodzaakt de strijd voortijdig te staken. Hij koos de kortste harde weg naar het startpunt. De anderen ploeterden nog een uur voort en kwamen tegen 16.00 uur aan de finish. Moe maar voldaan. De geleden ontberingen maakten snel plaats voor het gevoel dat mountainbiken de mooiste sport van de wereld is. Laat die DerdeKerstdagrit maar komen!