Haar positieve instelling en humor had Magda gelukkig behouden, en het leven ging gewoon verder voor ons. Van een afstand volgden wij het proces tegen Magda’s ex-man Dennis, maar het boeide ons niet meer. Magda was vooral opgelucht dat de scheiding uitgesproken was tussen haar en Dennis. Haar vader Robert, Ma en ik steunden haar zo goed mogelijk. Magda, Ma en ik trokken samen veel op, en tussen Ma en Magda groeide een hechte band.
“Wat vind ik het jammer dat ik mijn kleinkinderen zo weinig heb gezien. Ik heb zo’n spijt dat ik vroeger zo gericht was op mijn carrière en weinig tijd had voor belangrijkere zaken. Maar gedane zaken nemen geen keer”, zei Ma dikwijls. Verder sprak Ma regelmatig over haar overleden man Léon, en over ‘gemiste kansen’ in haar leven. Lichamelijk werd Ma steeds brozer, maar geestelijk bleef ze helder en goed bij de tijd. Ze besefte terdege dat zij, zoals zij dikwijls opmerkte ‘een mens van de dag’ was. “Ik heb toch echt het meeste brood op”, zei Ma dikwijls.
Met mijn broer Robert en zijn zoon Timo ging het steeds beter, en het contact tussen vader en zoon werd steeds beter. Timo slaagde er in om af te kicken van zijn drugsverslaving, en hij werd geplaatst in een beschermende woonvorm. Dit keer hield hij wel zijn belofte om zijn best te doen, te stoppen met de drugs en iets van zijn leven te maken. Ma en ik leerden Timo kennen als een hele leuke en humoristische man, met een zachtaardig karakter en sociale instelling.
Timo sprak dikwijls over zijn toekomstplannen en wens om mensen zoals hij te helpen. “Ik weet wat het is om letterlijk in de goot te liggen, en mijn leven te verzieken met de drugs”, zo verwoordde Timo zijn motivatie. Zijn geestelijke problemen verdwenen echter niet, maar Timo was wel vastbesloten om iets van zijn leven te maken. Het feit dat zijn vader Robert bijna het leven liet bij de aanrijding, droeg in hoge mate bij tot zijn besluit om definitief te stoppen met de drugs. “Ik heb jullie heel veel verdriet gedaan, en ik heb daar heel veel spijt van”, zei Timo dikwijls. Van de dronken automobilist, die Robert aanreed, hoorden wij niets. In de rechtbankverslagen werd hij omschreven als een labiele man met jarenlange drankverslaving, die meerdere keren dronken achter het stuur had gezeten.
“Hopelijk sluiten ze die zuiplap voor lange tijd op, en krijgt hij nooit meer een rijbewijs. Hij is er goed vanaf gekomen, maar Pa zit wel met de ellende en is invalide”, was Magda’s bittere reactie op de berichten over de dronken bestuurder. Dat Robert blijvend invalide bleef en nooit meer kon lopen, was definitief vastgesteld.
Desondanks hield Robert de moed erin en hij maakte plannen voor de toekomst. Zijn nogal cynische humor had hij in ieder geval niet verloren. “Een ding is zeker, ik hoef niet meer in de plantsoenen te werken van de gemeente”, merkte hij grijnzend op. Robert bood zich aan als boekhouder voor het midden en kleinbedrijf, en hij kreeg spoedig vele opdrachten. “Het onderstel wil niet meer, maar ik mankeer gelukkig niets in mijn bovenkamer en aan mijn handen”, merkte hij meerdere keren op. Over zijn vroegere werkgever sprak hij zelden. “Het laatste wat ik over hem gehoord heb is dat hij ook in de bak zit. Kan hij Dennis lekker gezelschap houden”, merkte hij eens op.
Ma was opgetogen over de vooruitgang bij Robert, die inmiddels thuis woonde. Met onze andere broer Tony was ook meer contact. Hij belde en bezocht Robert en Ma regelmatig. En toen ontvingen wij een bijzondere uitnodiging van onze neef Rudo van Gelderen.
Wordt vervolgd