De ontmoeting met Rudo van Gelderen
Thuis wachtte mij een bijzondere verrassing: Een brief van Rudo van Gelderen; de zoon van onze halfzus Jetty. Daarin schreef Rudo dat hij Tony, Robert en mij graag wilde ontmoeten. “Uiteindelijk zijn wij familie van elkaar, en ik wil jullie graag beter leren kennen. Graag wil ik jullie ontmoeten”, schreef Rudo.
De laatste keer dat ik Rudo zag, was tijdens de uitvaart van onze vader. Rudo was daar aanwezig, samen met zijn oma Eveline en broers Ralph en Frank. Met Eveline, de moeder van onze halfzus Jetty, onderhield ik regelmatig contact en ik was bijzonder gesteld geraakt op de pittige dame met haar spitsvondige humor.
Wij spraken regelmatig af om met elkaar te lunchen in de stad en ik genoot van haar verhalen en kwinkslagen. Uiteraard spraken wij regelmatig over haar dochter en onze halfzus Jetty, die overleed na een kort ziekbed. “Ik mis haar nog steeds, maar ik troost mij met de gedachte dat zij verlost is uit haar lijden”, zei ze dikwijls.
Rudo en ik ontmoetten elkaar enkele dagen later in café Nicky’s Choice en het klikte vanaf het eerste moment goed tussen ons. “Heel bijzonder dat ik nog twee ooms en een tante heb, en jullie vader mijn grootvader was”, merkte hij op. Rudo vertelde mij dat hij en onze vader elkaar enkele keren ontmoet hadden. “In feite te kort om elkaar goed te leren kennen, maar ik ben heel blij dat ik hem ontmoet heb. Het leven heeft hem weinig geluk gebracht.”
Rudo vertelde over zijn moeder Jetty, en vader Sjoerd, die hij pas geleden ‘gevonden’ had via een oproep in de krant. “Onze moeder was een bijzonder lieve en opgewekte vrouw, maar ook een vrouw met een verstandelijke beperking. Zij deed haar best, maar zij kon niet goed voor ons zorgen, en wij werden heel jong uit huis geplaatst. Af en toe mocht ik bij onze moeder op bezoek. Ik herinner mij nog goed dat zij dan altijd zong, en met mij danste door de kamer. Ze hield heel veel van muziek.”
Op dat moment leek iets te breken bij Rudo, en tranen glinsterden in zijn donkere ogen. Ook hoorde ik het tragische verhaal over de relatie van zijn ouders, die zo abrupt beëindigd werd. “Zij hadden beiden een verstandelijke beperking en kenden elkaar van de sociale werkvoorziening. Ze waren stapelgek op elkaar, en wilden trouwen met elkaar. Helaas liep alles anders, maar gedane zaken nemen geen keer”, vertelde Rudo, en hij toonde mij foto’s van zijn ouders en andere familieleden.
Qua uiterlijk leek Rudo sprekend op zijn vader Sjoerd van wie hij de blonde krullen, donkere ogen en rijzige postuur had geërfd. “Onze moeder was klein en tenger. En toch kreeg ze drie flinke zoons, waaronder een die ruim 1.90 m is.”Over zijn broers Ralph en Frank sprak Rudo niet. Enkele weken later bezocht ik Rudo in zijn galerie Rudo’s Toko, waar ik ook zijn vader Sjoerd ontmoette. Sjoerd begroette mij hartelijk en schonk koffie voor mij in. “Vers door mij gezet, en betere koffie kun je niet krijgen”, grijnsde Sjoerd opgewekt. Ik sloot de opgewekte man gelijk in mijn hart.
Met mijn broer Robert ging het langzamerhand beter, en Timo hield woord. Hij bezocht zijn vader regelmatig en van Magda hoorde ik dat Timo wilde afkicken van zijn drugsverslaving. “Het is wel tot hem doorgedrongen dat het niet veel scheelde of zijn vader was er niet meer. En ze kunnen nu beter met elkaar overweg. Pa is echt ten goede veranderd”, vertelde Magda mij. Ma en ik bezochten Robert regelmatig en wij waren blij met de verandering ten goede bij Robert. Ik vertelde Robert over de ontmoeting met onze neef Rudo, die hij graag wilde ontmoeten.
Wordt vervolgd