Hoofdstuk 10: Mijn broer Tony
De volgende dag ontving ik een uitgebreide email van mijn oudste broer Tony, met een opmerkelijk verzoek, een aanbod om mij te helpen bij het opruimen en uitzoeken van Pa’s spullen. “Wij worden allemaal ouder, en tot mijn grote schaamte moet ik erkennen dat ik jou nauwelijks ken. Hoewel wij broer en zus zijn, weten wij weinig van elkaar en graag wil ik meer contact met jou. Uiteindelijk zijn Robert, Ma en jij mijn enige naaste familieleden”, mailde Tony mij.
Totaal verbijsterd staarde ik naar het computerscherm. Dit was wel het laatste wat ik had verwacht, want Tony reageerde nogal koel op het overlijden van onze vader. Bovendien had ik Tony jarenlang niet gezien en gesproken. Tony schreef verder dat hij werkte als kunstenaar en sinds enkele jaren gescheiden was van zijn vrouw Marlies. “Wij zijn als goede vrienden uit elkaar gegaan, en het leven is gegaan zoals het is gegaan. Waarvan ik heel veel spijt heb, is dat wij jaren lang geen contact hebben gehad. Ik had het zogezegd te ‘druk’ met mijn eigen leventje.”
Ik was verbijsterd, maar ook aangenaam verrast, want zoveel familie had ik niet meer. Behalve onze moeder, mijn broers en enkele neven en nichten had ik geen familie meer. Ik wilde Tony heel graag zien en spreken, en ik was benieuwd hoe ons hernieuwde contact verder zou verlopen. Eigenlijk kende ik mijn oudste broer nauwelijks, en wist ik weinig van hem.
Zoals toegezegd stond Tony de volgende dag bij mij op de stoep, en samen reden wij naar de kamer van onze vader in het verzorgingshuis. Tony’ s hulp was meer dan welkom, want Robert liet niets horen en hij had al gezegd dat van hem niets te verwachten was. Pa had weinig spullen, en behalve enkele sieraden niets van bijzondere waarde.
Wel waren er foto’s van hem, Ma, ons als jonge kinderen en familiefoto’s van onze grootouders. Van zijn vroegere bedrijf en grote bungalow was geen enkele foto meer te bekennen. Ook de krantenknipsels over het faillissement waren allang verdwenen. “Ik heb alles weggedaan. Niemand wordt er wijzer van dat ik al die rommel bewaar, en jullie hebben er ook niets aan”, antwoordde Pa kortaf toen ik hem eens vroeg naar de krantenartikelen over het faillissement van zijn bedrijf. Jarenlang sprak Pa niet over het faillissement van zijn bedrijf, en gedwongen verhuizing naar Zwolle.
Tijdens het opruimen en uitzoeken van Pa’s spullen kwamen Pa’s leven en de scheiding van onze ouders ter sprake. “Tja, wat zal ik ervan zeggen. Pa en Ma hadden elkaar niets te vertellen. Ook Pa en ik hadden dikwijls bonje met elkaar. Pa wilde dat ik later bij hem in de zaak kwam, maar ik wilde dat niet. Ik was blij dat ik kon studeren in Amsterdam, want dan was ik van dat gedoe af. Het klikte absoluut niet tussen Pa en mij”, vertelde Tony.
Ook sprak Tony over het faillissement van onze vader. “Dat heeft er heel diep ingehakt bij Pa en bij ons. Jij was nog heel jong, en had er weinig besef van, maar wij des te meer. Robert en ik werden in het dorp met de nek aangekeken en uitgescholden. Bijna niemand wilde nog met ons omgaan. Op Robert heeft dit een enorme impact gehad, en bovendien was Pa voor het faillissement al berucht. Neen, Pa had beslist geen vrienden.”
Over onze halfzus Jetty spraken wij heel kort. “Heel jammer dat ze zo jong is overleden. Ik had haar graag willen ontmoeten”, merkte Tony op. Uiteindelijk spraken wij af om contact te blijven onderhouden. Enkele weken later belde Tony mij, dit keer met heel slecht nieuws over Robert.
Wordt vervolgd