Ik heb twee soarten nachtmerries. Det ik examen mutte doene. En det ik ergens op iets hoogs stoa. Det hef alle reden. Ik heb namelijk hoogtevrees. En examens is, zeg mar, niet hillemoal mien ding’.
Oaver examens zal ik het een andere kear nog wel he’mm. Het zal goan oaver wat ‘ze’ toetst. Nog lös van de vroage of het wel zin hef wat ze oe bie wult brengen, ben ie as leerling oaver’eleaverd an de examinator. Want wat toetst die? Of ie oe huuswerk emaakt hebt? Of ie de stof uut oe kop kent? Of ie begriept wat ie mossen learen? Of det ie kunt toepassen wat ze oe an het verstand wult peuteren. Het is iedere kear mar wear ofwachten.
Hoogtevrees. Ik heb een paar wekken edreumd det ik een soart van apenkooi in een bergachtig labyrint deude. Ien stukkie was stijl en hoge en meestal kwam ik doar niet oaverhen. Terugge kon niet en de ofgrond was diepe. Het was dan mar het beste gewoon wakker te wönn.
Ik heb die dreum op’edoane op Kreta. Noa de Samariakloof namen mien vrouw en ik niet de boot noar vaste wal, mar wie bent d’r een dag later noar toe ‘ewandeld via een smal pad oaver een rotsachtig uutsteksel boa’m de zee. Zie h’aan soms touw-leuningen in de rots ehakt as wandelhulp. Met zo’n touw in de iene hand, probearen mien vrouw met de andere hand een biezundere bloem te fotograferen, die verre oaver de rand hing.
De rillingen van toen, trökken mie lest gewoon oaverdag döar het lief. Vanof het stationsperron keek ik uut op een hoogwerker en iniens bedach ik mie det ik de hele dag in det hökkie boa’m-in mosse zitten. ’s Mo’nns noar boam en ’s oams wear noar beneden. Het was die m’onn vredig windstille, mar wat as het weijen? Stel det ze een schruufie vergetten waren in die uutsteksels. Of det ze beneden de krane al vaste ofbraken en vergetten waren det ik d’r boa’m in zatte.
Gelukkig kwam de trein d’r toen an.
Denne van Knöldert