Als ik wat beter naar het commentaar van mijn zoon, man en vader had geluisterd, dan had ik deze week waarschijnlijk niet in een paar verdrietige gefrustreerde bruine hondenogen gekeken. En hadden mijn benen er niet uitgezien als uitgestrooide confetti na een carnavalsoptocht. De schuld ligt bij de dierenarts, want die kwam stunten met een aanbieding voor castratie. Dat die aanbieding voor katten was kwam ik later pas achter, maar toen was de afspraak al gepland. Alaaf!
De operatie ging voorspoedig en weldra hadden we een hond in huis die zich gedroeg als een staande lamp. Maar helaas ontstond er een complicatie, zijn nek bleek zeer elastisch en zijn tong nog flexibeler zodat het meneer lukte om zijn hele zaakje met regelmaat flink onder de tong te nemen. Hij wist duvels goed dat hij dat maar beter kon laten, helaas heeft hij regelmatig bananen in zijn oren.
Nieuwe aanpassingen volgden: Een onderbroek met een gat erin, werkte niet, de daarop overheen getrokken gebloemde badpak was eveneens geen succes (al stonden de kleuren hem heel vrolijk), en het stoere jongens T-shirt lag al heel snel ergens weggemoffeld in de bench. Al met al resulteerde het in een hond die zich heel ongelukkig voelde, diep gekrenkt leek vanwege zijn onvrijwillige opgelegde carnavalsoutfit. Zijn feeststemming was daarmee ver te zoeken en ik de wanhoop nabij. Een lampenkap met betere pasvorm volgde.
Hij leek zijn lot als staande lamp te accepteren, maar ik krijg zoetjesaan het idee dat hij op wraak uit is. Niets gaat hij uit de weg, menig scheenbeen en knie wordt een speerpunt en iedere beweging van zijn kant laat zich luiden. Vooral hij nu opknapt en ons in de armen wil vliegen in de ochtend en bij het thuiskomen. Geschraap langs muren, deurposten, de waterbak en hoop opvliegend zand na inspectie van de molshoop. Mede-viervoeters zijn ditmaal bang voor hem. Lawaai van frustratie wanneer hij zich achter de oren wil krabben, nagel op plastic, kont likken gaat niet, dus ons vloerkleed wordt daarvoor gebruikt.
En tijdens de controle op de onderzoekstafel van de dierenarts maakt de hond zo’n kabaal alsof het een offerlam voor het slachtfeest na de ramadan betreft. Maar daar had mijn aanwezige vader zijn eigen remedie voor door het geluid te overstemmen met een hondseigen carnavalspotpourri en daarmee werd de discussie op de behandeltafel beslecht. De carnaval is nu ten einde en moet – helaas voor onze viervoeter – zijn verkleedpartij nog een weekje langer duren. Want de wond is nog niet helemaal genezen.
Nog even afzien dus, voor hond en gezin. Geloof niet dat het onze viervoeter een bal kan schelen, maar ik heb er inmiddels een flinke kater van gekregen.