Met een prettig gevoel van verkneukelend oubolligheid krijg ik ons gezin zover om op de fiets de versierde straten te gaan bekijken. Het geluksgevoel van toen. Als in vroeger – samen met mijn zusje, mijn rokende opa en oma in een knalgroene auto vol sigarettenrook op weg naar de versierde boten in Giethoorn. Misselijk van de rook en de spanning.
Het groene autootje is niet meer, evenals mijn grootouders maar het gevoel is des te sterker. Lekker gezond op de fiets. Met zijn allen en een uitgeprinte routebeschrijving van de organisatie. En de hond. Ons dorp is niet bijster groot en zo heel veel straten deden er niet aan mee. En desondanks lukt het ons toch om van de route af te dwalen. Je kent het wel, wel de weg weten maar geen idee hebben dat die wijk ook nog een naam heeft. En er uiteindelijk achterkomen dat de wijk waar wij uiteindelijk uitkwamen niet meedeed met de versiering.
Manlief fietst fier voorop en ik ergens achteraan. Zo kom ik er achter dat zijn route niet klopt met de mijne, want hij fietst een paar versierde straten voorbij. De meiden zijn met mij eens en sluiten zich bij mij aan wanneer ik mijn eigen route verder vervolg. En zo raken we een fietser kwijt. Zoeken is geen optie, daar is het dorp weer te groot voor. Het gevoel van vroeger verbleekt een beetje wanneer de straatlantaarns aangaan.
Ondertussen proberen we zonder kaart de route weer op te pakken, een beetje lastig aangezien ons dorp in tweeën is gesplitst. En ik niet helemaal zeker weet welke straten er mee doen. We fietsen op de gok en passeren niet en wel versierde straten. Inmiddels wordt het al behoorlijk donker wanneer we in het buitengebied de protestactie tegen minder lantaarnpalen bekijken. Seniorzus vindt er niets aan en wil naar huis. Daar gaat nummer twee het donker in.
Nu blijven Juniorzus en ik met de hond over. Maar door al het geslinger door dorp en buitengebied is de accu van de hond leeg en ga ik over op een lagere versnelling. Te langzaam volgens Juniorzus en die trapt de pedalen wat harder in. Al wat voor mij overblijft is een verbolgen illusie. Maar een ding weet ik zeker, volgend jaar ga ik onze straat warm laten lopen voor de versiering. Misschien weet Boudewijn de Groot wel een thema…
Meer foto's