Een vaste baan, niet langer dan een half uur rijden van je woonplaats, rond de 24 uur per week, salaris dat het liefst gelijk is aan dat wat je had. Dat voorgaande erg lastig zou worden, had ik al wel bedacht. Inmiddels heb ik gemerkt dat je je wensen en eisen ten aanzien van een baan bijstelt als de tijden lastig zijn.
De baan, waar ik vorige week over vertelde, was tijdelijk, in Emmen, voor 28 uur per week en had een veel lager salaris. Gedurende het tijdelijke contract kon je in principe niet opzeggen, wat betekent dat leuke, passende functies in de tussenperiode aan je neus voorbij gaan. De voordelen waren dat ik niet in de WW zou raken per 1 november, dat mijn cv gevuld bleef en dat ik gedurende de wintermaanden niet thuis zat.
Na behoorlijk onderhandelen over het salaris, de contractvorm en mijn werkdagen (ik mocht op drie dagen werken en de overige uren compenseren door overleggen ’s avonds en thuis te werken én ik kreeg een bepaalde tijdscontract voor vier maanden, inclusief een opzegtermijn), besloot ik om het te gaan doen! Spannend, want ik was weliswaar vestigingsmanager geweest in het uitzendwezen, maar dat was natuurlijk iets heel anders dan de kinderopvang. Toen de kinderen klein waren, gingen ze naar het kinderdagverblijf en ik heb er in de oudercommissie gezeten, maar daar hield mijn ervaring wel mee op. De eerste week was erg zwaar; je kent de mensen nog niet, het computersysteem is anders, de processen zijn anders. Op donderdag in die week had ik eerst een cursus, ‘s middags een regio-overleg met alle collega-vestigingsmanagers uit Drenthe en ’s avonds een overleg met de oudercommissie. Aan het einde van de dag kon ik wel huilen, alles duizelde me en ik dacht dat het nooit goed zou komen in deze functie!
Gaandeweg ging het beter en besefte ik dat je in deze tijdelijke functie niet kon verwachten alles te kunnen en kennen. Gelukkig had ik een regiomanager die het daarmee eens was. Ik zou me gaan toeleggen op het personeel en de uitstraling van het pand.
De kinderopvang verkeert in zwaar weer door afname van het aantal kinderen en door de bezuinigingen van de overheid. Daarnaast is er veel concurrentie en dat gold met name voor Emmen. Het is daarom heel begrijpelijk dat de leidsters/pedagogisch medewerkers niet erg blij en gemotiveerd rondliepen. Daarbij is het ook nog eens een vrouwenwereld, waar veel geroddeld wordt. Wat ik merkte was dat er met interesse en aandacht veel ‘los’kwam. We hebben doelen opgesteld met z’n allen en het pand verfraaid. In januari van dit jaar ben ik naar een andere vestiging, ook in Emmen, gegaan. Hier moest ik ook weer wennen aan andere leidsters en een toch wel andere cultuur. Per half februari liep mijn contract af en was de vestigingsmanager die ik verving weer voor een groot deel van haar uren terug. Wat heb ik veel geleerd in die paar maanden en wat ben ik blij dat ik met name de eerste wintermaanden hiermee kon overbruggen!
Toos Werkloos