De periode voorafgaande aan mijn ontslagaanzegging had ik me al weleens de vraag gesteld: wat als ik nou eens bij de volgende reorganisatieronde zit; zou ik het echt erg vinden? Het antwoord was een beetje ‘dubbel’: aan de ene kant zit de economie in een behoorlijke dip en liggen de banen niet voor het oprapen. Ook mijn leeftijd, 45, is helaas niet meer zo aantrekkelijk voor werkgevers. Daarnaast kreeg ik behoorlijk goed betaald en waar kreeg ik dat weer?
Aan de andere kant leek het me ook stiekem wel even heerlijk om ‘gewoon’ thuis te zijn. Ik zou elke dag anderhalf uur gaan wandelen, had meer tijd voor de kinderen, was mooi de hele zomer bij huis en kon bijvoorbeeld in de zon liggen wanneer ik dat wilde en ik zou meer tijd hebben om bij vriendinnen op de thee te gaan. Ook had ik al vaker rondgekeken naar andere vacatures, maar had omdat ik nog een baan had niet actief gesolliciteerd; nu mòest ik wel!
Ik kwam er al snel achter dat wat hiervoor aan voordelen staat leuk bedacht was, maar dat het in de praktijk (bij mij althans) anders werkt! Inderdaad elke dag anderhalf uur stevig wandelen; alleen al goed om je gedachten rustig te krijgen. Ik voelde me afgedankt en vroeg me af waarom ze nu voor mij gekozen hadden. Omdat van elke afdeling iemand moest verdwijnen, wist ik het antwoord al: mijn leidinggevende was tevens adjunct-directeur en de directiesecretaresse (tevens P&O-medewerkster) was de rechterhand van de algemeen directeur. Natuurlijk gingen ze die niet ontslaan; lekker logisch! Ook spookte de vraag door mijn hoofd of ze me niet zouden hebben ontslagen wanneer ik wèl voor de 10 procent salarisinlevering had gekozen. Maar tegelijkertijd was ik dan maar blij met het feit dat ik mij niet verloochend had. Klaar met het bedrijf was ik eigenlijk al wat langer!
Natuurlijk was je de zomer heerlijk bij huis, maar zo heerlijk was het helemaal niet. Ik had constant onrust in mijn lijf, omdat ik het gevoel had dat ik ‘moest’ solliciteren en actief moest netwerken. Zelfs drie weken vakantie in Spanje kon dat gevoel niet wegnemen, want ’s avonds zat ik met de iPad op schoot vacatures te bekijken op de verschillende websites. Ik heb zelfs mijn cv een aantal keren doorgestuurd.
In de tussentijd was ik in de weer met de rechtsbijstand, die het verweer voerde naar mijn werkgever en het UWV toe. Uiteindelijk heb ik het gevoel mijn verweer grotendeels zelf te hebben geschreven en omdat de rechtsbijstandjurist aangaf dat het kritisch bekijken van de cijfers van het bedrijf (meegeleverd met de ontslagaanvraag) toch niet zoveel zin heeft, heeft een bevriende accountant dit gedaan. We kwamen toch nog op een behoorlijk aantal opmerkingen en vragen en hebben dit gebruikt in het verweer. Ik vraag me achteraf echt af wat het nut is van verweer voeren, want alle zaken zijn zondermeer van tafel geveegd door het UWV. De dag dat ik terugkwam van vakantie lag de brief van mijn werkgever al op de deurmat: “…zoals je al wel meegedeeld is door het UWV..” Nee, er was me nog niets meegedeeld! Een dag erna werd de brief van het UWV bezorgd: op 1 november was het echt afgelopen….
Toos W.