Met nummer twee die volgend jaar naar het voortgezet onderwijs gaat, bezoek ik samen met haar klas een middelbare school. Twee jaar geleden was dit een nieuwsgierig bezoek aangezien het de school betrof die ik zelf had doorlopen na de lagere school. Omdat ik nu wist wat te verwachten, stond ik er deze keer met een ietwat kritische blik de school te bekijken. Het gevoel van zieltjes winnen kon ik niet van mij afzetten.
Er wordt hen die middag een prachtig schoolprogramma voorgespiegeld. Alles wat deze pre-pubers nodig hebben na acht jaar basisschool. Fast Lane gegeven door een echte Engelse Dame, mountainbiken in de gymzaal en de belofte van het deelnemen aan vele, vele clinics, het maken van films waar Spielberg nog een puntje aan kan zuigen tijdens lessen Media. Technasium waar Willie Wortels in spe zich mogen uitleven in het ontwerpen van ideeën in opdracht van het bedrijfsleven.
Na deze introductie gaan de kinderen wat drinken terwijl in de tussentijd de schoolvereniging zich van zijn beste kant laat zien. Alle facetten van de keuzestromingen passeren op die manier de revue. Het beeld wat de kinderen voorgespiegeld krijgen moet toch een ware verademing zijn na al die jaren. Vergeten zijn alle taal-, rekenlessen en die rottafels. Sterker nog, er mag straks een rekenmachine gebruikt worden. Heerlijk toch?
Aan het einde van de middag vraagt de dame die de kinderen begeleidt of ze het naar hun zin hebben gehad en wat is bijgebleven. Mountainbiken stond op nummer één en gelijk daarop volgde de sleutelhanger. Techniek op het vwo was ook wel leuk, al hadden ze dan niets gemaakt. Daar was niet genoeg tijd voor geweest na het inspecteren van de verschillende kleurschakeringen en diens betekenissen van de vloer.
De clou komt bij de laatste doch interessante vraag van een leerling: hoe komt de school aan zijn naam? De lerares verklaart dat het gaat om een belangrijke Zwollenaar geboren in de 18e eeuw en dat hij… “O die,” wordt ze stoïcijns onderbroken door de vragensteller, wat grote hilariteit onder de meegekomen ouders oproept. Alleen krijg ik het bange vermoeden dat deze geleerde man wordt verward met de alom geëerde bebaarde kindervriend.
Misschien zie ik het allemaal een beetje te zwart-wit en verlaten deze kinderen niet op alles wat hun is voorgehouden. Onze decemberheld komt ieder jaar terug net als de presentaties van de scholen en tot een zeker moment komt er een beslissing: geloven ze wel of geloven ze niet?